Skullcrusher - Quiet The Room

Secretly Canadian

Waarschuwing van algemeen nut: metalheads lezen best niet verder.

Wie zich bij het pseudoniem van singer-songwriter Helen Ballentine bloeddorstige hoezen, Gotische letters en snoeiharde gitaren verwacht, komt zwaar bedrogen uit. Skullcrusher brengt namelijk retrospectieve folk met vocalen die wegzakken in dikke pakken wollige ruis. In april 2021 verraste ze de wereld met de ep ‘Storm In Summer’ nadat ze eerst al de veelzeggende single Song For Nick Drake de ether had ingestuurd. Met ‘Quiet The Room’ opent ze een raam naar haar innerlijke wereld, meer bepaald naar die van haar kindertijd, een wereld die je echter niet zomaar zorgeloos kan verkennen.

Ballentine liep als jong meisje duidelijk niet onbevreesd als Roodkapje rond in het bos, waar gemene roofdieren op de loer lagen. Ze kijkt erop terug als een complexe tijd of maakt die zelf ingewikkeld door heden en verleden te versmelten, door geen enkele nanoseconde stilte in te lassen, maar laagje op laagje te stapelen, het ene al etherische als het vorige, maar wel zodanig dat het een bijna ondoordringbaar kluwen wordt.

De mix van elektronica, ambient, folk, samples en rock kreeg vorm in de Chicken Shack-studio in thuisstaat New York, vlakbij waar ze opgroeide in Mount Vernon. Het ouderlijk huis vormt zelfs de inspiratie voor de debuutplaat. Beetje een spookhuis, als je het ons vraagt, of is het een goed gebarricadeerd schuiloord voor een kwetsbaar meisje?

"We wilden dat elk nummer die kleine twinkeling had, maar ook een gevoel van afbrokkeling", zegt ze zelf. De nummers dreunen met momenten van angst, die overgaan in momenten van vrede, zoals op eerste single Whatever Fits Together, die met een ruige start begint voordat de versnellingen vastlopen en verslappen.

Af en toe laat Ballentine de verdediging zakken, zoals in Pass Through Me, dat niet alleen een uitnodigende titel heeft, maar ook een paar van de lieflijkste zanglijnen en luchtige arpeggio’s. Ook het instrumentaaltje Outside Playing en slotnummer You Are My House is een nummer waarop het echt opendeur is in de wereld van de zangeres. “You are the walls and floors of my room”, zingt ze daarin in harmonie en op optimistische wijze. Maar dat zijn uitzonderingen. It’s Like a Secret is een meer representatief nummer. Ballentine worstelt om contact te leggen en mensen binnen te laten. Haar begrijpen vraagt dat je enkele barrières overwint. Of zoals zij het stelt: “It's like a secret / And in order to share it / I'll have to bring you within / And see it all through your eyes.”

‘Quiet The Room’ is een zachte plaat, maar tegelijk een hersenbreker. Dan toch een toepasselijk nom de plum, Skullcrusher.