Sivert Høyem - Lioness

Rough Trade

Sivert Høyem moet je een rechtgeaarde muziekliefhebber al lang niet meer voorstellen. En toch werd de Noor sinds zijn eerste stappen in de muziekwereld in 1993 niet opgemerkt door de massa.

Als zanger van Madraguda oogstte hij aan het begin van deze eeuw heel wat succes en stond hij op podia van Pukkelpop en Rock Werchter, maar sinds die band er na de dood van gitarist Robert Burås mee ophield, bleef hij wat in de schaduw steken, ook al volgden er sindsdien vier soloplaten (vijf als je ‘Exiles’ meetelt) die steevast doorstootten tot de top van de Noorse albumlijst.

Sant in eigen land dus, maar hier brak hij nauwelijks potten. Aan die schande moet ‘Lioness’ een einde maken. Dit is een plaat waarop Høyem, net als op al zijn vorige albums, zich weer van verschillende kanten laat zien en waarop hij ook telkens weer overtuigt. Of hij nu de tijdloze rocker speelt, de gevoelige singer-songwriter, de zachtmoedige, melancholische crooner of de schuimbekkende duiveluitdrijver, telkens raakt Høyem de juiste snaar.

En zijn stem is al even veelzijdig als zijn muzikale gezicht: de ene keer doet hij denken aan Richard Ashcroft van The Verve, dan weer aan die andere Richard (Hawley), zelfs een enkele keer aan Peter Gabriel, Tim Finn en Nick Cave. Maar ook de muzikale omlijsting, waarvoor Høyem zelf zorgde, bijgestaan door gitarist- toetsenist Christer Knutsen, Øystein Franzvåg en Børge Fjordheim mag er wezen.

De plaat valt uiteen in twee delen. Het eerste deel is grotendeels warm en licht en start met de uitmuntende single Sleepwalking Man om afgerond te worden met My Thieving Heart, een lieflijk duet met zijn landgenote Marie Munroe. Het tweede deel is donkerder en hier ontbindt Høyem al eens zijn duivels. Songtitels als Oh, Spider! en The Riviera Of Hades spreken boekdelen, al zijn dat muzikaal net niet de donkerste songs.

Het zijn V-O-I-D  en The Boss Bossa Nova die het felst met de spierballen rollen en ook tekstueel zoekt Høyem hier zijn oude vriend, de duisternis, op. In V-O-I-D  zingt hij “The darkness is your only friend / a friend that will return again from a wounded place inside of you”, begeleid door een overstuurde gitaar. Het tweede start nog kalm, maar na een kleine drie minuten wordt het menens. “I wasn’t always like this way / I was always on the outside trying to weasel my way in”, klinkt het terwijl het ritme voortjakkert onder trage strijkers, die daarmee contrasteren.

“Het leven begint bij veertig”, luidt het cliché, maar bij Sivert Høyem zou het wel eens kunnen kloppen. ‘Lioness’ is van een tijdloze klasse en als Høyem ooit in staat was om terug aan te knopen met wereldwijd succes, is het nu.

Ga hem zien op dinsdag 15 (Paradisio, Amsterdam), 16 (Vera, Groningen) of 17 maart (Botanique, Brussel).