Simon Le Ma - Train of Thought

Eigen beheer

De rondslingerende PFOS doden de creativiteit in Beveren niet.

Beveren-Waas ligt geprangd in de noordoostelijke hoek van Oost-Vlaanderen, en schoof door de fusie met Zwijndrecht en Kruibeke zelfs nog wat oostwaarts op richting Antwerpen. Daar, in die gemeente zit heel wat talent bij elkaar met als bekendste acts o.a. Motorik!, Walrus, Sons, Catherine Smet (BLUAI), Stavroz, Slow Pilot, enz.

Het was in het voorprogramma van die laatste dat we een poosje geleden Simon Le Ma (ex-Mister Moon en Safran) live zagen, de band van Simon Martens, zoon van ex-tenniscoach Steven. En die gaf er een serieuze lap op met vooral nummers uit zijn ondertussen verschenen plaat 'Train Of Thought', een conceptplaat, net als voorganger 'The Housewarming Lp'.

Met de nodige zelfrelativering verwerkt de man een scheefgelopen relatie. Hij ging nog naar de housewarming party van haar nieuwe flat, maar dat zorgde voor een emotionele kater en de nodige hoofdbrekens. Zoveel dat ze ondertussen goed zijn voor twee albums. Op 'Train Of Thought' keert hij met de trein terug naar huis terug na het voor hem mislukte feestje, en laat hij zijn gedachten de vrije loop op een mix van funk, alternatieve pop en jazz.

Terwijl de trein richting Waasland dendert, neemt Simon Le Ma verborgen wissels richting Emotie en Introspectie, twee plaatsen die deze hopeloos romantische ziel niet vreemd zijn. Elk nummer verwoordt een andere emotie die gepaard gaat met het verwerkingsproces.

De plaat opent denderend met Sad Old Sack, een nummer dat het ritme van de intercity volgt terwijl de zanger zijn medereizigers afluistert. Toch kan hun smalltalk, knap verklankt door de vrouwelijke backings, de stemmen in zijn hoofd niet tot zwijgen brengen.

"I can't shake the feeling that there's something wrong" zingt hij daarover in Shake The Feeling, een nummer over ontkenning, het vasthouden aan iets dat duidelijk wegglipt tot het buiten bereik is. De olifant staat in de kamer, maar hij ziet enkel haar, want hij is een "Loyal Dog", zoals hij in dat groovy nummer zingt en hij blijft hopeloos optimistisch, soms tot het waanzinnige af, zoals verwoord in Love Engineering.

Soms gaat de trein in een slakkengangetje verder zoals in de pianoballad High Resolution. Nu ja, ballad is een fout woord, want na een minuut barst het open in Soulsisterstijl met sterke zang en een refrein dat zich moeiteloos meeneemt, verder de plaat en Le Ma’s gevoelsleven in tot eindstation Hummingbird, een nummer waarin het eindelijk lukt om los te laten, ook al denkt hij nog aan zijn verloren liefde als hij reclame ziet voor een parfum.  

Le Ma is naast een verhalenverteller ook een perfectionist. De video’s voor de singles zijn stuk voor stuk pareltjes en om alle laagjes van zijn nummers bloot te leggen, trok hij zich een midweek terug in het stationshuisje in Sy ten zuiden van Luik. Daar nam hij een livesessie op voor elk nummer. De eerste is al vrijgegeven: