Shame - Songs Of Praise

Dead Oceans

In 2017 waren ze het live snoepje van de dag, maar in 2018 zal Shame moeten bewijzen wat ze waard zijn, ook op plaat.

 

De Charlie Steen, die wij hebben geïnterviewd, heeft in de verste verte niks te maken met de Charlie Steen, zoals u die deze zomer ergens op een podium heeft aan het werk gezien. De zelfverzekerdheid, die hij op het podium uitstraalt, vind je ook wel terug in zijn muziek. Maar het is slechts een laagje vernis, want lees er zijn teksten op na en je zal merken dat Steen iemand is, die met vragen zit, over dingen nadenkt en verdomd pakkende lyrics opdist.

 

En nu we het toch over vragen hebben. Concrete staat er bol van. Van “Do you feel alone?” tot “Would you rather it's real? / Or would you rather it's fake?”. Op de duur heb je er gewoon genoeg van; van al die vragen, en laten ook de antwoorden je koud, net zoals de song dat aangeeft. Het tekent de teksten van een generatie, die al even weinig toekomst ziet als dat einde jaren zeventig het geval was, toen dat ene genre, dat de muziek helemaal overhoop gooide, opkwam.

 

Trouwens, de muziek van dit vijftal heeft ook wel raakpunten met het verleden, zij het niet zo ver teruggaand als het einde van de jaren zeventig. Vooral met de bands, die een decennium later floreerden, zijn er zeker parallellen te trekken. Niet voor niets werd The Fall al meermaals genoemd als referentie. Dat heeft dan uiteraard te maken met de dictie van Steen, die zeker gelijkaardig is aan dat andere duivelskind, Mark E. Smith.

 

Maar Shame is ook zichzelf en heeft door het eindeloze spelen het geklungel achter zich gelaten. Dat uit zich ook op de plaat. Bovendien zijn de songs, die het kwintet schreef, stuk voor stuk bijzonder pakkend, waarbij de combinatie van de rasp in de stem van Steen en de knallende gitaren altijd perfect is. Of het nu in het hakkelende The Lick is of het meer gestroomlijnde Tasteless, elk van die songs is de moeite waard. De combinatie van postpunk en pop is hen werkelijk op het lijf geschreven en biedt bovendien de nodige, fysieke uitwegen.

 

Als je dan na een paar keer luisteren moet vaststellen dat er geen enkele van die songs minder dan uitstekend is, kan je je alleen maar hopen of ze het gaan redden tot het tijd is voor de volgende eindejaarslijstjes. Maar verdorie, de deur ligt alvast aan diggelen.