Shame - Drunk Tank Pink
Dead Oceans
“What you see is what you get", klinkt de openingszin van het tweede album van Shame. Wij vonden dat we veel meer kregen. Op het debuut 'Songs Of Praise' leek de band uit Londen de toverformule voor recht-voor-de-raap rock’n’roll van onder het stof te hebben gehaald. 'Drunk Tank Pink' herhaalt het truukje, maar verbreedt en verdiept ook de sound van de band.
Toen we Charlie Steen de eerste keer zagen op Les Nuits Botanique in 2017, was hij vooral een ongecontroleerd projectiel dat al vroeg in de set een Billy Bragg-shirt inruilde voor de zweterige blote bast. Intussen worden ze omkaderd en gestileerd door fotografen met gevoel voor finesse, maar de muziek van Shame snijdt - gelukkig - nog steeds vlijmscherp.
Drummer Charlie Forbes mag het album op gang meppen, de gitaren steken een voet tussen de deur en Steen trapt hem in. Voilà, Alphabet Street is een Shame-song zoals we die graag hebben. “Are you waiting to feel good?”, vraagt het refrein. Tussen de lijnen horen we coronafrustratie en knaldrang. Begrijpelijk, voor een band die voor de lockdown zowat continu aan het toeren was. Ook ons bekruipt bij deze opener een onmetelijke goesting om in een plakkerige concertzaal tegen het al even plakkerige lijf van een onbekende buur aan te springen.
Maar goed, voorlopig moeten we het dus met deze plaat doen in de huiskamer. 'Drunk Tank Pink' zorgt gelukkig voor de nodige afwisseling. Zo drijft Nigel Hitter op een aanstekelijk ritme dat van Talking Heads had kunnen zijn. Snow Day, ons hoogtepunt van de plaat, toont hoe rijp Shame is geworden. De song vervlecht de voorspelbare structuur van pakweg The Strokes met laagjes en tempowisselingen die je eerder van generatiegenoten Blackmidi verwacht. Straf spul.
Op Human, For A Minute bewijst Shame dat ze ook in trage modus geniaal uit de hoek kunnen komen. Het vijftal sputtert sloom door de song, maar grijpt hiermee nog meer naar je strot. Lockdowneenzaamheid op muziek gezet.
Lang duurt het zijstapje niet, want met Great Dog (lekker afklokkend onder de twee minuten) en 6/1 (het moment waarop je moet nakijken of je die lp niet op vijfenveertig toeren aan het afspelen bent) stelt Shame ons gerust dat het kot afbreken nog steeds deel is van hun "mission statement". Dat doen ze haast letterlijk in afsluiter Station Wagon, een song die begint als een easy listening rockliedje - piano, iemand? - maar uitmondt in complete chaos.
Waar we 'Songs Of Praise' een plaat vonden die eerder live dan thuis genuttigd moest worden, kunnen we van 'Drunk Tank Pink' wél genieten in de veilige setting van de huiskamer. Nog best, want veel alternatieven zijn er voorlopig nog niet.