Scoundrels - Oh No! Not Again!

Gram Records

“België - Holland”, de derby der Lage Landen is in het voetbal - of tenmisnte hier te lande - de moeder aller derby’s. Zelfs vriendschappelijke wedstrijden zijn dan niet echt vriendschappelijk te noemen. Dat was wel even anders begin jaren tachtig van het vorige jaarhonderd, toen in de Antwerpse en bij uitbreiding Turnhoutse punksien geregeld "België - Holland”-punkoptredens georganiseerd werden met - u begrijpt het ondertussen waarschijnlijk al wel - Belgische en Nederlandse punkbands. Eén daarvan was Scoundrels. En na welgeteld tweeëndertig (32!) jaar hebben ze met ‘Oh No! Not Again!’ een nieuwe plaat uit.

 

Ergens in 1979 zag in het zuiden van Nederland het punkbandje Scoundrels het levenslicht. Begin jaren tachtig werden ze een begrip in de Belgo-Nederlanse punkscene. Na verschillende personeelswissels (waarbij ook ex-Wulpse Varkens-gitarist Luc Proost nog een Scoundrel was eind jaren tachtig) besloot de band in 1990 op de pauzeknop te drukken. Het werd een pauze van ondertussen tweeëndertig jaar. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Wanneer stichtend lid Patrick Delabie (NL) zin krijgt om terug met een bandje rock te spelen, is de tijd rijp voor een herrijzenis van Scoundrels.

Hij trommelt hiervoor oud-Scoundrels drummer Geert Budts (B), aka. Bootsie Butsenzeller, op om de drumvellen strakker aan te spannen. Ook Wim Ijff (NL), een fan van het eerste uur die met de basgitaar overweg kon en die ook voor het artwork rond deze nieuwe plaat zorgde, wordt warm gemaakt voor een nieuw Scoundrels-avontuur. Het resultaat is een derde lp met okselfrisse songs zonder enig nostalgisch terugkijken op die goeie ouwe punktijd. Er wordt daarentegen gewoon gas gegeven op de beste plaat van de kwajongens tot nog toe. Wat meteen opvalt aan deze plaat, is de open, frisse maar toch potige sound die in de studio neergezet werd. Voor het opnemen en mixen van de plaat zorgde frontman Patrick Delabie zelf in diens eigen Studio 195 die hij door de jaren verder uitbouwde in Wernhout (NL). “Wat je zelf doet, doe je meestal beter”, zoals klusfilosoof Roger van Dobbit TV ons telkens weer verzekert.

Eerder was Blue Sky Over Wasteland al als eerste single op ons losgelaten. De gierende gitaren werden de vrije loop gelaten als een roedel dolle honden. Toen al was duidelijk dat de jongens er zin in hadden. De onlangs verschenen tweede single Molasses laat dan weer een totaal andere kant van de groep horen met een funkier geluid en met lekker gierende Gang Of Four-gitaarlicks plus percussie die onder leiding van Bootsie de hele kamer rond stuitert.

De overige negen nummers komen binnen als een dzjoef op uw en onze muil waar we telkens even van moeten bekomen. Onze innerlijke pogostick wordt dan ook geregeld op de proef gesteld. Na tweeëndertig jaar is de energie en drive er nog steeds, wat zich vertaalt in dit pak nieuwe nummers. Een no-nonsenseaanpak die nummers als Outsider of I Don’t Like It als een kruisraket laten knallen. The Ramones knikken vanuit de eeuwige rock-’n-rollvelden goedkeurend headbangend mee. Een gitaar, drums en een basgitaar, meer heb je niet nodig om een lekker potje herrie neer te poten. De groep zelf vindt dat ze door de jaren ook betere muzikanten zijn geworden, maar “dat hoef je niet altijd te laten merken” met een dikke grijns. Waarvan akte.

Drone Pilot dreunt (dronet?) zo lekker je hersenpan binnen en de aanklacht van de robottisering van oorlog blijft daar wat rondbuzzen.  In Hangover krijgen we dan weer zicht op de meer gevoelige kant van de groep, wanneer het klinkt: “I gotta hangover over you / I stil miss you all of the time”. Scoundrels waren in de begindagen naar eigen zeggen altijd al meer een "gevoelige punkband" temidden van de toen heersende snelheids- en volumerecords brekende trend van de ontluikende hardcore punk.

Een speciaal geval op deze plaat is Too Many People, dat niet echt een nieuw nummer is, maar meer een “remake” van een oud nummer dat de selectie van de plaat in 1985 om eerder onbegrijpelijke redenen niet haalde. Het verscheen in 1989 wel op de compilatie 'Beautiful Music For Beautiful People' op Amity Records, toen ook al met Bootsie op drums. Het is een lekker gitaar gedreven nummer met een knoert van een meezingbaar refrein dat geheid een publiekslieveling bij concerten zal worden.”Too many people tell me what to do / too many people I don’t even know”, dus moeidoenie!

Op vinyl is ‘Oh No! Not Again!’ netjes opgedeeld in een “blue” en een “red” kant. Bij de digitale versie krijg je er nog twee bonustracks bij, enerzijds de "Butsenzeller RFX" van Molasses, anderzijds de "Ignorant Scoundrels​/​Butsenzeller RFX” Punk Is Banned die gemaakt werd naar aanleiding van 'The Feeding Of The 5000 - Remix Project' van CRASS.

‘Oh No! Not Again!’ komt uit op het nieuwe Nederlandse platenlabel Gram Records. Het label plant al een komende Scoundrels-release met geremasterde nummers uit de jaren tachtig, waaronder veel onuitgebracht materiaal van de Zundertse punks.

Het grensoverschrijdende triootje kwajongens wil u ook graag in levende lijve overtuigen met de nieuwe plaat. Hopelijk zijn ze binnenkort weer op een podium in uw buurt te zien en vooral te horen. Terug een derby spelen. "Put that warpaint on your face / Ready to figh!", uit Who Needs Enemies vat het mooi samen: België - Holland eindigt in een draw. Punk is dood. Lang leve Punk!