Sam De Nef - Dawn / Dusk

Unday Records

Wie dit album koopt omdat hij / zij fan is van Danny Blue & The Old Socks, heeft de voorbije jaren de solocarrière van Sam De Nef niet gevolgd.

Die startte twee jaar geleden met het mooie duet Requiem For A Dreamer met “vriendin des huizes” Camille Willemaert (Camille Camille). Vanaf dat moment was al duidelijk dat de solo-eitjes van Sam De Nef echt niet pasten in het nest van zijn vroegere band. Deze met delicate kleuren beschilderde paaseitjes hebben elk een eigen smaak.

Dat bleek nog eens op de ep ‘Lonely Day, Crowded Year’, waar hij bij ons honderduit over kwam vertellen, en dat is niet anders op het eerste volwaardige album dat elf nieuwe en alweer erg diverse nummers bevat, die wel stuk voor stuk zijn nostalgische aard blootleggen. Of is het een hang naar huiselijkheid en ouderwetse gezelligheid? Want dat vindt De Nef zeker ook belangrijk. Hij omringt zich graag met vrienden en familie. Ook op de plaat. Zo zijn hier James De Graef (Shht, Loverman), vriendin Jovana, Pieter-Jan De Craen, Nicolas Rombouts, Justine Bourgeus (Tsar B), de Amerikaanse zangeres Tenci, Camille Camille en jongere broer Brent te horen.

In de bio zegt De Nef: “Ik voelde me enorm geïnspireerd door een bezoek aan de familie van mijn vriendin in Servië. De manier waarop ze samen zingen en muziek maken, thuis, rond de tafel of bij een vuur - heel intiem, heel uitnodigend - heeft mijn ideeën over muziek echt gevormd.” Het zijn geen loze woorden. ‘Dawn / Dusk’ laat dat ook horen. Hij nodigt ook ons uit in het zacht gezongen Come Over, waarin Bourgeus de viool extra melancholisch laat klinken en bezingt de overleden oma van zijn vriendin in het tedere walsje dat haar naam draagt, Olja.

Met hoogtepunt Q.O.T.F. (Queen Of The Fair) lijkt hij ontdekker Tamino te eren. Zijn stem klimt naar dezelfde hoogtes als die van de ster uit Mortsel, maar De Nef geeft aan het nummer wel een eigenzinnige twist aan het eind en laat het eindigen met opzettelijk vals getrokken noten. Zo sluit het qua sfeer ook aan bij de voorlopig grootste hit uit de plaat, opener Passerby’s Ghost en tegelijk ook bij die van Lovely Dinner, het meest Americana-nummer van de plaat.

Zoals op elk album staan hier ook een paar vullertjes op, maar de sfeer blijft consequent warm en uitnodigend en eindigt met een epische afsluiter van meer dan vier minuten. Apollo bezingt de schoonheid en tragische romantiek van de jeugd. Hij schreef dit nummer samen met zijn broer, die ook meewerkte aan de opener. En zo is de cirkel van de plaat mooi rond.

"I'm closing my eyes" zingt De Nef in Apollo en dat is geen slechte manier om deze plaat te beluisteren om alle subtiele details te horen.

Voor Duyster nam Sam De Nef deze machtige sessie op.

Op deze data speelt hij de plaat live:

3/11 - Ancienne Belgique, Brussel
30/11 - Democrazy - De Centrale, Gent
1/12 - De Roma, Borgerhout
7/12 - Cactus Club, Brugge