Ryan Adams - Wednesdays

Pax-Am

Laat uw gave daar bij het altaar achter en ga heen. Verzoen u eerst met uw broeder en kom dan terug en offer uw gave. (Mattheüs 5:24)

We leiden deze recensie in met een bijbelcitaat en dat is niet toevallig. We hopen immers stiekem dat Ryan Adams deze tekst eens door Google translate haalt en de boodschap begrijpt. Want zoals iedereen wel weet, werd Adams in 2019 door een hele rits vrouwen beschuldigd van seksueel en emotioneel misbruik, net nadat hij in 2018 een nieuwe trilogie albums had aangekondigd en met Phoebe Bridgers een samenwerking zou aangaan.

In de zomer van 2020 vroeg Adams vergiffenis en drukte hij zijn spijt uit. Maar hij deed dat via de media, niet bij de slachtoffers persoonlijk. Tot op heden staat niet vast dat hij dat ondertussen gedaan heeft, maar hij bracht eind vorig jaar (niet toevallig met kerstmis, dat de terugkeer van het licht viert) wel in alle stilte deze plaat uit.

En het is een beresterke plaat, één van zijn meest persoonlijke tot nog toe, met een paar songs die later tot het beste van zijn, nochtans al uitgebreide, muzikale erfenis zullen gerekend worden. Qua muzikale stijl ligt het album in de lijn van ‘Ashes & Fire’ uit 2011, met enkel gitaar, een occasionele streep mondharmonica en een spaarzame pedalsteel als begeleiding bij voorzichtige, bijna gefluisterde zang.

En hoewel de nummers waarschijnlijk al geschreven werden voor het #metoo-schandaal waarin hij betrokken werd, toch kunnen veel van de titels en teksten vanuit die optiek bekeken worden. En wie dat doet, kan niet anders dan met kromme tenen luisteren. Opener I’m Sorry And I Love You zou bijvoorbeeld al op ‘Big Colors’ moeten staan hebben, het eerste, nooit verschenen deel van de trilogie, maar wie dit beluistert als een smeekbede aan de vrouwen, die hem beschuldigden, zal kotsneigingen moeten onderdrukken.

En het blijft sowieso een opgave om de muziek los te koppelen van de daden van de man die zijn debuut al ‘Heartbreaker’ doopte en dus al minstens twintig jaar van zichzelf weet dat hij een probleem heeft. Van de bijbel moeten we tot zeven maal zeventig maal vergeven, maar dat boek is al een tijdje uit de mode en wanneer Adams zijn demonen benoemt in Poison & Pain als alcohol en vrijheid, dan kunnen we toch enkel denken: “Als je het allemaal zo goed beseft, waarom verander je dan niet ten gronde? Je hebt je zeven maal zeventig maal al een poos gehad.”

Eén vrouw blijft nog naast hem staan. Emmylou Harris, die zijn moeder zou kunnen zijn, zingt samen met hem in Mamma, een pakkende song die gaat over de dood van zijn broer Chris, evenals die andere topsong When You Cross Over. Het zijn twee van de hoogtepunten van de plaat, naast Birmingham, de meest potige track, waarin een orgeltje mag gieren en Adams ons meeneemt naar een groezelig hotel in Birmingham.  

Was Adams ondertussen al vergeven door zijn slachtoffers, zouden we spreken van een topplaat met hoogstens een paar ongelukkig gekozen songtitels die verkeerd geïnterpreteerd kunnen worden. Maar nu? Oordeelt u zelf.