run SOFA - FACE IT

Cloudshaper

FACE IT

In april kwam er weer een kreet uit het donkere land rond Charleroi. Met Like That lieten de neven Antoine Romeo en Julien Tassin weten dat ze de pandemie overleefden, zelfs al resideren ze ondertussen in Brussel.

We leerden run SOFA kennen dankzij Dissin’, de single uit 2017, maar eerder was er al de ep ‘Shenagigans’. Later volgde er nog een rits singles, het album ‘SAY’, de ep ‘The Joy Of Missing Out’, die hoorde bij een game, en een live ep.

In het voorjaar kwam het duo terug op onze radar met Like That, een nummer dat liet horen dat de band aan attitude gewonnen had en in niets moest onderdoen voor bands als Sleaford Mods, Black Midi of Shame, maar met het gebruik van het Italiaans een totaal eigen twist aan de met spoken word doorspekte postpunk gaf.

Ga echter niet zoeken naar dit bommetje op ‘FACE IT’, enkel de singles I Point The Finger, I Watch In There en Pop Up gingen dit album vooraf. Geen nood, want behalve het Italiaans (enkel in het ziedende Image Of A Mobster zitten enkele woordjes in de taal van Dante) hebben alle tracks hetzelfde DNA: krakende gitaarriffs, repetitieve baslijnen zo vet als cokes, hypnotiserende drums en bijtende, ironische teksten.

Nieuw, in vergelijking met de vorige platen, is dat run SOFA deze plaat zoveel mogelijk opnam zonder inmenging van buitenaf. De minimale bas en de vrij simpele drumpartijen staan volledig in dienst van het centrale duo. Alle tracks werden opgenomen in de Farrm Studio door Jan Viggria (The Guru Guru) en gemixt door niemand minder dan Jum Barr (Portishead) in de J&J Studio in Bristol.

Er zit dus een zeer sterke continuïteit in de plaat, zowel muzikaal als tekstueel. Wie over vijf jaar naar deze plaat luistert, krijgt echt een reeks bij elkaar horende snapshots van 2020 – 2021 met Covid, de quarantaine en een aantal persoonlijke ervaringen van Romeo en Tassin. Regels als “If my dad is sent / Up in the sky there / Tell me where I’ll find myself /Traumas run in the family”, uit Pop Up, geven een hint naar wat er gebeurde.

Soms hebben de twee ook echt weinig woorden nodig om te zeggen wat ze willen. Geen idee aan wie de woorden gericht zijn, maar Selfish Turd, bestaat enkel uit die twee woorden die twee minuten lang worden herhaald. Kwestie dat de boodschap overkomt, zeker? Op Yes Man klinkt de tekst meer als een hiphoprijm alvorens de titel ook hier weer schier eindeloos herhaald wordt, terwijl de gitaar als een cirkelzaag tekeer gaat.

“Stop acting like you are well / If inside you just wanna yell”, klinkt het in The Herd, één van de hoogtepunten van de plaat. Het is een oproep om niet mee te lopen met de rest van de schapen of de memlings, maar om compromisloos zelf te blijven denken zonder je schuldig te voelen over je eigen mening.

Zelf geeft run SOFA het goede voorbeeld. Ze klinken als geen enkel andere Belgische band en tasten lustig de grenzen van postpunk af. Het hele album in één ruk uitluisteren is geen evidentie. Halfweg waren wij al half murw geslagen, maar het loont wel de moeite om de worstelpartij vol te houden.

11 november 2021
Marc Alenus