Roosbeef - Zomer In Nederland
Mars Label Group
Het moet met Kalf geweest zijn dat Roosbeef op ons roster verscheen. Maar het was met Mandola dat ze ons helemaal over de streep trok.
Net als in het veldrijden is er ook in de muziek een hele lichting Nederlandse dames opgestaan, die zich met veel klasse handhaven tussen al dat mannelijk (en ander gender)geweld. Maar Roosbeef is toch een beetje een buitenbeentje tussen de Merols en Eefje De Ridders van deze wereld. Dat heeft te maken met de manier van zingen. De combinatie van huig-r en de harde g samen met het enigszins – pardonnez le mot – kinderlijke van de zang doet haar voor ons een beetje uit die vrouwenband springen.
'Zomer In Nederland' werd opgenomen in België. In Studio Jezus met name, onder de kundige leiding van Pascal Deweze, die meteen ook meespeelt in de band van de dame in kwestie samen met nog een aantal andere gevestigde muziekvrienden, waaronder Tom Pintens, Tim Van Oosten en Sjoerd Bruil. Gegarandeerd muzikaal carnaval dus, maar dan wel Roosbeef-style.
Want naast de manier van zingen zijn ook de teksten van Roos Rebergen niet echt doordeweeks. Dat blijkt al bij de opener van deze plaat, ongetwijfeld letterlijk vertaald uit het Engels en daardoor heel vreemd aandoend, maar tegelijk ook meteen duidelijk. En hoe vaker je het spaarzaam maar zo efficiënt ingevulde nummer speelt, hoe meer het je bekruipt. Dat geldt trouwens niet alleen voor Ik Heb Je Rug, ook de eerder al vermelde single plakt al een tijdje aan onze ribben. Rebergen zingt het ingetogen, zachtjes en in combinatie met de wollige bas en de gitaren levert het een pracht van een single op. Trouwens, opnieuw vallen die vreemde teksten (“Stap uit je comfort zone / 'k heb gene comfort zone”) op zonder dat ze lijken te misstaan in het geheel. Datzelfde gevoel wordt doorgetrokken in Arme Slechterik. “Wat ga je doen? / Wat ga je doen met mij?”, klinkt het ondeugend en de luisteraar – wij dan toch – is in de war. Let trouwens ook op de frasering, met name in het refrein.
Zowel Ezels als Zomer In Nederland hebben een lome sfeer over zich hangen. Alsof het moeite kost om ze te zingen. Maar het werkt wel. Je het de neiging om even op adem te komen, om de boel de boel te laten en je vooral niet te dik te maken in alles en niks. “Steek je kop in het zand”, zeg maar. Het titelnummer moet je er trouwens een halve minuut van overtuigen dat het nog bezig is, terwijl het eigenlijk al voorbij is. De met opzet niet verwijderde monkellach, die je terughoort, illustreert dat perfect. Datzelfde ontspannen gevoel hadden we trouwens bij Vergeten Groenten en misschien nog meer bij de afsluiter Nooit Meer, die je nog een laatste keer doet wegdromen.
Maar genoeg geëzeld. Met Als Even wordt de boog toch weer opgespannen en het tempo opnieuw opgedreven. Warschau rockt zelfs stevig door en promoveert zichzelf meteen tot onze favoriet van de plaat (en da's toch niet mis op een plaat als deze).