Roosbeef - Lucky

BUFFEL Records

Lucky

Na vijf jaar is Roosbeef terug. Terug van weggeweest, terug van Kentucky, terug in Antwerpen. Met ‘Lucky’, haar vierde album, borduurt ze verder op de Nederlandstalige melancholische popweg die ze al sinds 2005 bewandelt.

De Nederlandse Roos Rebergen heeft al lang iets met België. Ook nu weer heeft ze zich omringd met Belgians finest: zo blijven Tom Pintens en Tim van Oosten trouw op post, en nu duikt ook soldaat van vele oorlogen Pascal Deweze op als nieuw bandlid, maar ook als de man achter de knoppen. Die invloed hoor je in al de subtiele eenvoud, net als in het feit dat Roosbeef meer dan ooit als een echte band klinkt. 

‘Lucky’ is een relatief rustige plaat waar qua instrumentatie de toetsen eerder de voorkeur kregen op de snaren. De stem van Roos Rebergen blijft echter heerlijk herkenbaar. Beiden blijken al onmiddellijk in het donkere, sfeervolle Rodeo waarmee het album van wal steekt. Heerlijk melancholisch en voor velen bijzonder herkenbaar is Sterrenmeisje, een vrije interpretatie van het verhaal van Kimberly Vlaeminck die in 2009 beroemd werd als sterrenmeisje, toen ze al dan niet per ongeluk zesenvijftig sterren op haar aangezicht liet tatoeëren. 

Menselijke Mensen steunt bij aanvang bijzonder hard op de ritmesectie en een repititief pianomotiefje, maar mondt uit in een kostelijk en subtiel hilarisch vierstemmig koor: "Toen ik nog jong en ongelukkige was / Ik verlang zo naar die tijd." Een bijna soortgelijke opbouw heeft Noodaan, dat heerlijk openbreekt in fijne harmonsche samenzang. Dichtbij is een ingetogen en klein liedje dat zich voorzichtig neervlijt en je in alle eenvoud toch helemaal meeneemt. Amerika II is een vervolg op - hou je vast - Amerika, dat in 2016 op Roosbeef’s vorige plaat ‘Kalf’ staat. Het is één van de weinige referenties naar Kentucky, waar ze enkele jaren resideerde. 

Met ‘Lucky’ levert Roosbeef een interessant, hecht en volkomen album af. Hadden we al gezegd dat Roosbeef terug is?

1 april 2020
Patrick Blomme