Robin Kester - Honeycomb Shades
AT EASE
Bij fans van Intergalactic Lovers en Douglas Firs gaat er bij het horen van de naam Robin Kester misschien een belletje rinkelen.
De Rotterdamse verzorgde immers in het najaar van 2022 met brio het voorprogramma van die groepen. Na de ep 'Peel The Skin', waarop indiefolk de overhand had en het mini-album 'This Is Not A Democracy' komt ze nu met een eerste volwaardige langspeler op de proppen. Voor 'Honeycomb Shades' trok Kester samen met Marien Dorleyn (Moss) de studio van laatsgenoemde in - een voormalige psychiatrische afdeling, nota bene - om samen de liedjes te arrangeren en daarna met de voltallige band aan de slag te gaan. Ali Chant (Yard Act) en Joe Lambert (The National) zorgden respectievelijk voor de productie en de mastering. Een stevige omkadering voor een debuutplaat. Maar genoeg met namen gegoocheld. De songs, daar gaat het om. En die staan er!
Opener Fries And Ice Cream zet meteen de toon. Zweverige synthesizers roepen een bezwerende sfeer op. Een sfeer die heel het album zal blijven hangen en af en toe nadrukkelijker de kop op steekt. Leave Now laat de steeds terugkerende bas en drums mooi overvloeien in een contrasterend gitaarriedeltje, waarna het nummer in alle glorie openbloeit. Cat 13 is een indiepopsong avant la lettre terwijl met Infinity Song het tempo de hoogte in gaat dankzij hitsige synths en dito gitaren.
Knap trouwens hoe Robin Kester de elf nummers tot een geheel kneedt, terwijl ze toch een eigen identiteit blijven behouden. Zo is er Celeste, dat er met de saxpartijen uitspringt, en Hands, dat met de breekbare stem van Kester in een folksausje word gedompeld. Dead End puilt dan weer uit van de eigenzinnige, elektronische muziekjes. Het zweverige, melanchonische Goodnight Argus roept zichzelf uit tot onze favoriet en zou wel eens kunnen uitgroeien tot een grote hit
U hebt het vast al door: wij zijn fan. Dik in orde, dat debuutalbum van Robin Kester.