Rhye - Home

Loma Vista Recordings

‘Home’ is de vierde langspeler van een Canadees met een hemelse falsetto: Rhye. Al lijkt de wonderformule na vier albums zo stilaan uitgewerkt. Oude wijn in nieuwe zakken, vraagt u? Da’s wat streng verwoord, maar soms smaakt het tappen uit een ander vaatje gewoon beter. 

De genderfluïde falsetstem van Rhye is sinds het verbluffende debuut ‘Woman’ uit 2013 gemeenzaam bekend. Mike Milosh heeft met zijn handelsmerk de halve wereld veroverd, maar de laudatio’s voor zijn vervolgalbums ‘Blood’ en ‘Spirit’ klonken telkens minder luid dan voor het debuut, dat tot op heden als zijn magnum opus beschouwd wordt.

De intro van ‘Home’ flitst ons naar de zevende hemel, waar een engelenkoor met satijnen samenzang op sacrale wijze de gehoorgang binnenzweeft. Een wonderlijke opener, maar in het licht van de rest van de plaat een beetje vrijblijvend. Buiten het verpakken van de inhoud – de outro is van hetzelfde laken een broek – is de meerwaarde onduidelijk. Tenzij Rhye wil suggereren dat de ideale "thuis" op de hemel lijkt, met een hemelbedje gespreid voor welgekomen onthaasting in deze woelige tijden.

In het zacht swingende Come In Closer glijdt de sensuele stem van Milosh van je af als water van een eend. De staccato strijkers en frivole bas geven extra pigment aan een disco-achtige song, waarmee Rhye duidelijk meer afwisseling opzoekt. Ook Black Rain klinkt verfrissend: het tempo wordt lichtjes opgevoerd, terwijl de dansbenen zowaar gekieteld worden. Je zou denken dat Milosh' slome stem de instrumentatie achterna zou hollen, maar niets is minder waar.

Maar hoezeer ook gepoogd wordt om gevarieerd luistervoer te serveren, het gros van de nummers op ‘Home’ zweeft andermaal rond in een universum waar sensualiteit en zwoel verlangen de dienst uitmaken. Het enige universum waarin Rhye lijkt te vertoeven. 'Home' herbergt te veel songs waar Milosh er al dertien in een dozijn van heeft.

De fragiele ijle echo’s strelen de trommelvliezen; de zweverige stem van de Canadees kruipt in de kleren, wurmt zich onderhuids en verwarmt je van binnenuit. Die zijdezachte aanpak heeft ook een keerzijde. Kwatongen zouden het oeuvre van Rhye smalend als "zwijmelmuziek" wegzetten. De blend van fluwelen slaapkamerpop en softe r&b wiegt je zoetjesaan in sluimerstand. Hoe fenomenaal die stem ook klinkt, iets meer variatie in het vocale trukendoosje zou de act goed doen.

Fire bijvoorbeeld zet Milosh enkele noten lager in, op een bedje van enkele karige piano-aanslagen. En meteen verscherpt onze aandacht. De stem golft op en neer op een refrein dat zich elke luisterbeurt steeds dieper in het geheugen kerft.

‘Home’ is een hemelse plaat, maar we hebben geleerd: ook de hemel kan na zevenenveertig minuten een tikje afgezaagd aanvoelen.