Queens Of The Stone Age - ...Like Clockwork
Matador Records
Enkele weken geleden speelde Queens Of The Stone Age het grootste gedeelte van hun nieuwe album ‘…Like Clockwork’ in wereldpremière. De vraag bleek groter dan het aanbod. Queens Of The Stone Age komt naar het Koninklijk Circus. Een wachtrij van meer dan tienduizend ticketkopers voor een zaal van tweeduizend mensen. The Queens zijn populairder dan ooit. Gelukkig is ‘…Like Clockwork’ het allemaal waard.
Het album is vergeven van de gastbijdragen. Alex Turner, oudgedienden Mark Lanegan, Dave Grohl en Nick Olivieri, Jake Shears van Scissor Sisters en zelfs Elton John hebben aan de plaat meegewerkt en ze zijn allen nagenoeg onhoorbaar. Hun bijdragen waren dan ook het resultaat van bezoekjes van vrienden aan Joshua, die voor verstrooiing moesten zorgen tijdens het opnameproces.
‘…Like Clockwork’ valt duidelijk uit elkaar in twee delen met de eerste single My God Is The Sun op de grens van de twee. Het eerste deel geeft ons meer van wat we al van Queens Of The Stone Age kenden, in het tweede deel wordt er meer geëxperimenteerd. De plaat klinkt alsof de bandleden zelf ook wilden ontdekken wat er nog meer in hen verscholen zat. En het is aalsof we het als luisteraar tegelijk met hen ontdekken. ‘…Like Clockwork’ klinkt dan ook heel ongedwongen. Alles kon en alles mocht.
Keep Your Eyes Peeled mag de spits afbijten en het lijkt ons ook het ideale nummer om live mee te starten. Vijf minuten dreigende, slepende stonerrock op het allerhoogste niveau met een uitbarsting op het perfecte moment. I Sat By The Ocean lijkt dan weer de gedoodverfde, volgende single. Aanstekelijk vanaf de eerste luisterbeurt.
De eerste grote verrassing is The Vampyre Of Time And Memory, een eerlijke ("I want God to come / and take me home / ’cause I’m all alone / in this crowd") en breekbare pianoballad, die op tijd doorklieft wordt met een gitaarsolo die wel lijkt te wenen. Om af te sluiten stelt Homme de vraag, die wij ons ook al meermaals hebben gesteld: “Does anyone ever get this right? / I feel no love.”
Het meer experimentele gedeelte van de plaat is ons favoriete gedeelte. Het start met het geweldige Kalopsia, wat zo veel wil zeggen als verkeerdelijk de dingen mooier zien dan ze in werkelijkheid zijn. Kalopsia start intiem en breekbaar om na een minuut los te barsten in een uiterst meezingbaar refrein en weer terug. Elton John mag op de piano rammen in Fairweather Friends, een straightforward rocker waar ook Mark Lanegan ergens in verborgen zit.
Dan naderen we het eindstuk van ‘…Like Clockwork’ waarin de hoogtepunten elkaar opvolgen. Onze favoriet van de plaat is Smooth Sailing, een ontzettend funky nummer dat meer dan een klein beetje verwant is met Body Experience Revue van Millionaire, de band van Homme’s maatje Tim Vanhamel. Dat dit nummer live alle geluidsnormen aan zijn laars gaat lappen lijkt nu al duidelijk.
En dan zijn er ook nog I Appear Missing, een zes minuten durend nummer, dat in twee delen uit elkaar valt en de Queens-perfectie lijkt te zijn. En de titeltrack, de enige waarop nieuwe drummer Jon Theodore te horen is. En weer is daar die piano en Homme die de hoogste stemregionen verkent. Een waar kippenvelmoment.
‘…Like Clockwork’ is een plaat waarop Queens Of The Stone Age perfectioneert waar we ze al van kenden en dat combineert met nieuwe, uiterst interessante richtingen. Vraag het ons binnen enkele jaren nog eens, maar het zou best kunnen dat ‘…Like Clockwork’ het grote Queens Of The Stone Age-meesterwerk is.