Purple Mountains - Purple Mountains

Drag City

De naam David Berman zegt u wellicht niet veel. De naam Stephen Malkmus doet daarentegen misschien wel een belletje bij u rinkelen. Jammer, want het had nochtans echt niet veel gescheeld of Berman had in indierockkringen dezelfde erkenning en cultstatus gehad als zijn muzikale evenknie vandaag de dag te beurt valt.

Purple Mountains is het allerlaatste project van Berman. Net als culticoon Malkmus maakte hij in de jaren negentig heerlijke lome slackerrock (fuck de baas en fuck die ellendige nine to five). Maar waar Malkmus met zijn Pavement wist “door te breken” (een aantal optredens in Amerikaanse Late Night Shows en een paar miljoen verkochte platen), bleef Berman met zijn band Silver Jews opmerkelijk genoeg onder de radar. Onterecht, want ‘The Natural Bridge’ (1996) en vooral ‘American Water’ (1998) zijn weldegelijk kleine meesterwerkjes die een groter publiek verdienen.

Toen Berman in 2009 Silver Jews ontbond, leek het er dan ook op dat hij nooit meer muziek zou maken. Berman kampte met ernstige financiële problemen, was toen al verslaafd aan drugs en had een mislukte zelfmoordpoging achter de rug. Het was de echtscheiding van zijn vrouw een aantal jaren geleden, die hem deed beslissen terug te keren naar de muziek.

Het resultaat is ‘Purple Mountains’, een opmerkelijk eerlijk album dat tekstueel in de lijn ligt van ‘A Crow Looked At Me’ van Mount Eerie of ‘Carrie & Lowell’ van Sufjan Stevens en dat muzikaal af en toe aan Wilco doet denken. De titels van de nummers spreken daarbij voor zich. Nights That Won’t Happen, Maybe I’m The Only One For Me en She’s Making Friends, I’m Turning Stranger zeggen veel over Bermans gemoedstoestand tijdens het opnameproces.

Wat de pathos van de teksten doet werken, zijn de oprechte emoties die achter de vocale deadpanstijl schuilgaan, de uitstekende arrangementen en de soms verrassend catchy melodieën, die op het album rondgestrooid werden. Zelden was het zo leuk meewiegen met een tekst als “Darkness and cold, darkness and cold / Rolled in through the holes in the stories I told”.

Het album werd in Amerika op lovende kritieken onthaald, maar voor Berman maakte het wellicht allemaal zoveel niet meer uit; hij besloot op zeven augustus uit het leven te stappen. Muziek om een jointje bij op te steken en de zorgen van de moderne maatschappij even achter te laten is dit dan ook al lang niet meer. Maar wat overblijft, is een dapper, kwetsbaar en opmerkelijk portret van een man die tot het laatst met zijn demonen vocht.

Rust zacht, David.