Primal Scream - Chaosmosis

First International

Bobby Gillespie is nuchter. Al een paar jaar zelfs. Wat dat doet met een mens konden we al horen op ‘More Light’, de beste Primal Screamplaat sinds het dystopische ‘XTRMNTR’. Vriend en vijand keken dan ook vol verwachting uit naar wat er nog uit ’s mans koker zou komen.

Primal Scream heeft immers nog nooit dezelfde plaat gemaakt. Van het jengelende flowerpowerdebuut, over de ravewaanzin van ‘Screamadelica’ en het verguisde ‘Riot City Blues’ – waarop ze hun Stonesfixatie iets te duidelijk uitspeelden – tot het voornoemde ‘XTRMNTR’: zelfs Thom Yorke zou geen touw kunnen vastbinden aan zoveel zelfheruitvinderij.

Op ‘Chaosmosis’ lijkt Der Bobby ook nog eens te moeten afrekenen met een knoert van een gebroken hart. Dat leidt tot een paar van de meest atypische Screamnummers die we ooit voorgeschoteld hebben gekregen. I Can Change doet denken aan de meest mellow Tame Impala en komt vergezeld van een kermisorgel en een dwarsfluit. Helemaal gek wordt het wanneer Gillespie een kampvuurlied (akoestische gitaar en cello!) inzet. Private Wars heet het en laat ons zo vrij zijn om te stellen dat het niet het beste is dat de groep ooit heeft opgenomen.

Slechte plaat dan? Even geduld; we zijn immers met de buitenbeentjes begonnen. Opener Trippin’ On Your Love – met HAIM op backing vocals - is namelijk een "banger" van formaat. Het leent de piano van Happy Mondays’ Step On en loeit te onzent voortdurend door de luidsprekers.  Nog stampers? Zeker en vast: leg je oor maar eens te luisteren bij de elektropop van 100% Or Nothing of Carnival Of Fools, een samenwerking met Sky Ferreira.

Wie bestand is tegen tenenkrullend Gillespie-gewouwel als: “You’re a sin / Peace begins within / The world is the place where the light gets in”, vindt vast ook zijn gading in Where The Light Gets In. When The Blackout Meets The Fallout is Primal Scream op zijn meest urgent: een angstaanjagend, stuwend nummer dat niet had misstaan op ‘More Light’.

De Rolling Stones komen weer even aan het venster kijken in Golden Rope, een song met een moker van een riff ,waarin Gillespie in het midden hallelujahgewijs het licht ziet om daarna nog twee minuten lang toe te geven dat er iets met hem scheelt. ‘Chaosmosis’ sluit passend af met Autumn In Paradise. Vintage Primal Scream, gitaren die tegen elektronica aanschurken, een catchy melodie en achtergrondzangers die ontvoerd zijn uit een gospelkoor.

Primal Scream heeft nog nooit dezelfde plaat gemaakt. En dat doen ze nu ook niet. ‘Chaosmosis’ is minder geniaal dan de band in zijn beste momenten, maar nog altijd een pak beter dan de middelmaat.