Preoccupations - New Material

Jagjaguwar

Preoccupations, the artists formerly known as Viet Cong, moesten na twee titelloze debuutplaten opeens nadenken over de titelkeuze voor hun derde kind. ‘New Material’ getuigt van voldoende zelfspot voor een band die het album aankondigde als een “ode aan depressie” en met songtitels als Decompose, Doubt en Dissaray zelfs Robert Smith doen uitschijnen als een eeuwige optimist.

 

De jaren tachtig zijn ook nooit ver weg, maar Preoccupations zijn te rusteloos voor retro. De Canadezen eren hun postpunk- en new wavehelden door ze net niet Bruno Marsgewijs als een gimmick een nieuw kleurtje te geven, integendeel: Espionage klinkt alsof iemand Depeche Mode koelbloedig verzopen heeft in bleekwater. Met z’n nerveuze percussie, een catchy refrein en een frontman en een band die elkaar proberen te overschreeuwen, knalt het vanaf de eerste seconde al de plaat onder je huid.

Dissaray knipoogt dan weer muzikaal naar Joy Division’s Disorder en ook tekstueel moet de band niet onderdoen voor Divisions demonen met een tekst over chaos en de onenigheid van het leven. Terwijl we de nutteloosheid ervan erkennen wordt de harde boodschap er door de ingenieuze drumpartij van Mike Wallace droog ingestampt: stop met vluchten voor de eindigheid. Ondertussen schreeuwt frontman Matt Flegel zo vaak en hard om wanorde dat haast alles perfect in zijn plooi valt.

Flegel lijkt dus ook het gevoel voor humor van Ian Curtis geërfd te hebben. Op de plaat gorgelt hij zijn hersenspinsels in mantra’s over liefde ("Seduce and deceive. Destroy and repeat") en leed ("Whether we ask for it or not, to live is to suffer again and again").

Waar de bassist/zanger op eerdere albums vaak nog op abstracte wijze zijn verwarde verlangens uitschreeuwde, lijkt hij nu tekstueel een persoonlijke blitzkrieg afgestoken te hebben. In het tekstboekje staat iedere ‘you’ aangeduid, alsof hij zichzelf met iedere herinnering wil folteren. “Please don’t remember me like I’ll always remember you” schreeuwt hij uit in Manipulation. Preoccupations bracht de veldslag nog nooit zo dicht bij de eigen deur.

Nergens gaat de rem erop en ook gaat het nergens de pompeuze tour op, maar toch hapert er af en toe ergens iets in de tweede helft van 'New Materials'. Het pikzwarte, instrumentale Compliance waarmee de plaat afsluit, bereikt niet hetzelfde effect als voorgangers Death en Fever, waar je de dodelijke koortsdroom kon voelen.

Het defeatisme van hun derde mist soms de snedigheid die op hun energiebom van een debuutplaat stond, maar de nerveuziteit die daaruit voortgroeide staat wel strakker dan ooit. 'New Materials' maakt dat je zo stijf staat van de spanning dat je vreest dat z’n brute kracht je ruggengraat doet knappen.

In hun samenhang van creatie en destructie bewijst Preoccupations album na album echt bovenaan de top van hun genre te staan. Moderne postpunk op z’n allerbest, omdat de Canadese band, in hun ode aan de depressie, ons niet willen leiden door al onze angsten en twijfels, al was het maar omdat ze er zelf ook in verdwaald zijn.

Preoccupations speelt op 13 juli op Dour.