Porcelain Id - Bibi:1
Unday Records
Alsof een nieuwe muzikale god de berg afdaalde naar de stad, zo klinkt de eerste volwaardige plaat van Hubert Tuyishime (die/hen/hun).
En het klopt ook wel, want de in Heist-Op-Den-Berg opgegroeide artiest verkaste naar Antwerpen om daar, na drie jaar en twee ep’s een eerste volwaardig album op te nemen samen met producer en partner in crime Youniss Ahamad. Op Adam Coming Home en Low Poly na, lijkt het intimistische en kleinstedelijke karakter van Porcelain Id’s muziek helemaal verdwenen. Het duo omhelsde zonder twijfel de invloeden van de grote (nachtelijke) stad met de van de pot gerukte ambitie een plaat te maken op het snijpunt van Nick Cave And The Bad Seeds en ‘Yeezus’ van Kanye West.
Daarvoor nodigde het duo ook een pak bevriende muzikanten uit in de studio, die elk een inbreng hadden in de verrassende, idiosyncratische sound van de plaat. Ze voegen elk een sprankel toe tot het geheel blonk en glinsterde zoals de lichten van discotheken in de plassen op de straten. Deze aanpak staat in schril contrast met die van de eerdere ep’s die pure solo-inspanningen waren. Er is zangeres Emma Hessels, die op een paar tracks komt meezingen en voor licht zorgt in de openingstrack Habibi (Are You Alone?) en het centrale Brilliant, waarin bassist David Idrisov (Blackwave.) schittert. Zijn opdracht: “Speel alsof Chet Baker geen trompettist was, maar een bassist.” Hij kweet zich perfect van die taak.
En dan zijn er ook nog Aram Abgaryan (opnametechniek, synths, vocals), Nard Houdmeyers (gitaar), Tim Caramin (drums) en Alban Sarens (sax) die voor kleur zorgen en zich in dienst stelden van het genie van Tuyishime en Ahamad. Dat was wellicht geen sinecure, want de nummers zijn stuk voor stuk origineel en verrassend met afsluiter Lights! als pièce de résistance.
Luisteren naar de plaat is als tuimelen van het ene spinnenweb in het andere. Telkens word je gevangen en kom je in als het ware in een ander universum, waarin je met grote ogen rond je kijkt en oren tekort komt. Elke keer weer duiken er onverwachte geluidjes op of wordt de stem anders gebruikt. De ene keer wordt er gezongen met een diepe keelstem, de volgende met een hoge kopstem en dan weer wordt er vloeiend gerapt. En nog voor je weet wat er gebeurt, tuimel je weer verder.
Dit alles maakt van ‘Bibi:1’ een onvergetelijke ervaring. Voor velen zal dit te hoog gegrepen zijn, maar dit is zo’n plaat waarover men later documentaires maakt: volstrekt uniek en vooruit op de tijd. Vlaanderen is nu al te klein voor Porcelain Id en eigenlijk moet zijn carrière nog echt beginnen.