Pond - 9

Spinning Top

Geen complexe zaken voor de Australische psychedelische rockers van Pond. Het is te zeggen: toch niet over de titel van hun negende studioplaat. En ook niet over de uitstraling daarvan, want het vijftal zet de evolutie naar elektropopband voort en kauwt hier negen opvallend vlotte songs voor de fans voor. Al zitten er ook nu weer enkele addertjes onder het gras.

Album nummer negen gaat er in elk geval vlotjes in. Vlotte elektropop trekt het ritme van vorige platen alvast naar boven. Een enigszins overgeproduceerde artificial joy van vlakke rafeldrums, overstuurde en ontdubbelde zang en brede elektronische lagen van synth, digistrijkers en backing vocals bewijst dat de heren van Pond ditmaal eens zonder Kevin “Tame Impala” Parker achter de knoppen plaats namen.

En daarom denk je lange tijd te maken te hebben met een indiepopbandje. Een soort van Infadels anno 2021 of – dankzij de hoge stem van Nick Allbrook – een Australische Franz Ferdinand. Maar er zijn ook duidelijke verschillen. Zo is Pond duidelijk fan van funky en stevig dragende baslijnen. In groovy single America’s Cup komt daar zelfs een mooie dosis soul bij en zanglijnen die soms even naar beneden duiken in plaats van naar boven. Schiet ons niet dood, maar denk zelf even twee keer na, wanneer we een vergelijking met George Michael durven maken!!

Er zit in elk geval een stevige ninetiesinvloed in deze plaat. Op de tweede helft van het album mogen de songs iets langer uitgroeien, richting vijf minuten. De dansfactor gaat naar beneden en de fuzzy noise komt meer naar boven. Allicht het resultaat van een schrijftechniek van krautrockers Can, waarbij experimenten met opgenomen jams uitgroeien tot de basissound van een volgende song.

Maar laat dat geen angst vormen voor complexiteit. Integendeel, een dartel fluistermelodietje onder het uptempo, Bloc Party-alike Rambo en de gevleugelde woorden “I never liked Rambo / I’m terrified of guns”, houdt de happy feeling hoog. En let hier alweer op die gerafelde trommeltjes die de lichtjes chaotische aanpak van Pond voor deze plaat lijken te willen beklemtonen.

‘9’ is een groeiplaat. Een mishmash van vol en toch ook weer niet. Dat maakt dat Pond hier gelijk staat aan van alles en toch ook zichzelf blijft. En dus ook wegkomt met een ietwat meer melige romance dan afsluiter met strijkertjes en dromerig gitaar- en saxspel. “Life is too short to be away from you”. Slijm …