Patrick Watson - Better In The Shade

V2

We hebben een zwak voor Patrick Watsons breekbaar typische stem en ook voor diens fragiele, orkestrale composities. Met 'Better In The Shade' zet hij de queeste naar het breekbaarste nummer ooit lustig voort.

Onze Canadese vriend uit Montreal, Patrick Watson, is met ‘Better In The Shade’ toe aan de zevende studioplaat, die ook - hoeft het nog te verbazen? - een neerslag is van een wereld in pandemie en vertwijfeling, een wereld waar niemand nog precies weet wat echt is en wat verzonnen. In de afgelopen lockdownperiode was er veel meer tijd voor boeken en Watson liet zich fors beïnvloeden door o.a. ‘Jesus’ Son’ van Denis Johnson, ‘The Waves’ van Virginia Woolf en ‘Fever Dream’ van Samanta Schweblin.

Het titelnummer zet al onmiddellijk de toon en grijpt je in een Spartaans arrangement naar de keel met een melancholische melodie, die het best gedijt in het halfdonker. Als na anderhalve minuut de strijkers binnenglijden, wordt het nog een stuk interessanter dan het eigenlijk al was. Maar laat u niet misleiden: Watson is ook niet vies van enig elektronisch experiment. Ook daarin vinden de gelaagde songs de weg, zoals blijkt uit Heigth Of The Feeling, waar de donkere synths een mooi tegengewicht bieden voor de fragiele melodieën.

Samen met vaste compagnon Mishka Stein stortte hij zich de afgelopen twee jaar op de modulaire synths op zoek naar een warmere aanpak van elektronica, die dichter aanleunt bij zijn akoestische, analoge aanpak. Voor de drums en percussie werd Andrew Barr van The Barr Brothers aangezocht.

Patrick Watson wordt ook steeds vaker geconsulteerd voor soundtracks en hij leverde onlangs werk af voor de trailer van 'The Walking Dead' en voor de film van Wim Wenders 'Everything Will Be Fine'. Dat mondt op deze plaat uit in songs op als Ode To Vivian,  Star en La La La La La, maar wij verkiezen toch met enige voorsprong de gezongen nummers.

Vreemde vaststelling is dat het werkstuk ‘Better In The Shade’ net geen tweeëntwintig minuten telt, waardoor we eerder moeten spreken van een mini-album en we een beetje op onze honger blijven zitten. Desondanks doet Patrick Watson met het titelnummer van deze plaat een gooi naar onze top tien van beste songs die we dit jaar mochten horen. Maar het hadden er gerust meer mogen zijn van dit kaliber. 

Mooie plaat  maar te kort om echt op waarde te kunnen schatten.  Terug naar de studio, Patrick, en meer van dit!