Pascal Deweze - Cult Of Yes

Starman Records

Sukilove is dood. Leve Sukilove. Of toch weer niet helemaal.

Zeggen dat er een rilling door het Vlaamse rocklandschap ging, toen Pascal Deweze aankondigde dat Sukilove er de brui aan gaf, zou overdreven zijn. Ze opereerden namelijk voornamelijk in het lage struikgewas, niet zozeer tussen de hoge bomen. Dat neemt desondanks niet weg dat er menige traan werd geplengd om het los-vast-collectief rond de man met elfendertig muzikale levens.

We geven dan ook grif toe dat ons muziekminnende hartje een sprongetje maakte toen we vernamen dat Pascal Deweze eindelijk dat soloalbum zou gaan maken. En hij heeft het uiteindelijk ook gemaakt. Het resultaat is anders dan Sukilove, maar toch ook weer niet, want het kronkelige pad, dat ook al door ‘Drunkaleidoscope’ slingerde, werd ook gelegd in ‘Cult Of Yes’, alleen iets zwieriger.

Dat hij ervoor terugviel op (een deel van) de muzikanten met wie hij vroeger al samengewerkte, heeft dan wel zijn plaat een richting uitgestuurd, die hij met Sukilove en ‘Drunkaleidascope’ was ingeslagen, er zijn ook genoeg verschillen aan te stippen. En het zou ons verwonderen als zijn zijstap richting Claude François ook geen invloed zou gehad hebben, al is het moeilijk om daar precies de vinger op te leggen.

Het streven naar het positieve is alvast gebleven. De plaattitel en het bijhorende I Only Have A Yes For You maken dat alvast duidelijk. Of je de missie helemaal als geslaagd mag beschouwen, moet ieder maar voor zich uitmaken. Ons lijkt het alvast vreemd dat hij op een bepaald moment zijn stem vervormt tijdens het zingen, als om aan te tonen dat het niet allemaal zo koek en ei is. Maar, zoals gezegd, dat is ook niet meer dan een opinie, gratis te verkrijgen bij een pakje boter en twee sneeën kaas.

Zoek het muzikaal in de dark soul, dansbaar, maar misvormd. Het is moeilijk om stil te blijven staan of zitten op een nummer als Strange Behaviour, maar echt vlot gaat dat nu ook weer niet. En het instrumentale openingsnummer EP10 heeft evengoed zoiets vreemds over zich. Verwacht dan ook geen instant-klassieker. Hiervoor zal je moeten werken. Maar uiteindelijk loont het wel allemaal. Want dit is een uitstekende plaat.

Als er al een rode draad door de nummers loopt, dan hangen daar buiten Pascale Deweze ook de backing vocals van de onvolprezen Lien Moris (Piquet) en Anne-Sophie Ooghe (High Hi) aan. Verder is er het dansbare, waarvan eerder al sprake, dat dus regelmatig terugkeert. Soms denken wij daarbij aan Talking Heads, de meer dansbare new wave (no wave?), maar evengoed kan je in de songs het soulgevoel van een Bill Withers terughoren. Of zoeken we het nu te ver?

Hij mag er terecht trots op zijn, op zijn eerste soloplaat. En dat het een beetje klinkt als Sukilove is misschien niet meer dan logisch. Het doet er trouwens amper toe. Gewoon ogen toe (of licht uit) en dansen maar. Hoe gekker, hoe liever.