Other Lives - Tamer Animals

Play It Again Sam

U kent wel de advertenties aan de rechterzijde van Facebook: “Vind je Bruce Springsteen goed? Luister dan ook eens naar…”. Op ‘Tamer Animals’, het tweede album van de Amerikaanse band Other Lives, zou zo’n advertentie ook van toepassing kunnen zijn. Tenminste, dat is wat de critici aan de andere kant van de oceaan ons deden geloven toen het album lente vorig jaar daar uitkwam. Er werd namelijk driftig aan namedropping gedaan (Radiohead, Fleex Foxes) en dat is altijd venijnig. Of het is goedkoop en inspiratieloos jatwerk (lees: White Lies), of het zijn slechts invloeden. Nu ‘Tamer Animals’ sinds een paar maanden ook bij de Europese platenboer in de schappen ligt, werden ook wij erg nieuwsgierig.

Als we de subtiele staccato blazers en de eerste vocalen van opener Dark Horse horen, denken we heel even aan Grizzly Bear. Het liedje zit verdomd inventief in elkaar en is met veel oor voor detail gearrangeerd. De dartelende strijkers zwellen op het juiste moment aan terwijl de beat, opgebouwd uit minimaal drumwerk en handclaps, het geheel licht voorstuwt.

‘Tamer Animals’ trapt dan vervolgens echt af met het bombastische As I Lay My Head Down. Ook hier horen we de vindingrijkheid van de band. De beladen en bombastische stukken worden op briljante wijze afgewisseld met prachtige gezongen coupletten die het begrip “meerstemmig zingen” naar een hoger niveau tillen.

We vroegen ons af waar dan de vergelijking met Radiohead vandaan komt. Dat zit hem vooral in de precisie waarmee de vocalen samengaan met de bijvoorbeeld de strijkers en blazers. Ook in For 12 hoor je dat stukje vakmanschap terug. Luister erna maar eens naar het Radioheadnummer Bloom van ‘The King of Limbs’ en je weet precies wat we bedoelen.

De titeltrack is een haast catchy popliedje van het mooiste soort die wat ons betreft keihard in de top40 had moeten staan. Bezwerende coupletten worden afgewisseld met een schitterend en pakkend refrein. De magie wordt vervolledigd door de mystieke, hoge achtergrondvocalen en die hemelse pianopartij.

Het geluid op ‘Tamer Animals’ heeft bij vlagen ook subtiele invloeden van de soundtracks van bijvoorbeeld Ennio Morricone. Als je bij Old Statues de drums weg zou laten, schieten de scenes van ‘Once Upon a Time in the West’ je haast door het hoofd. De meerstemmige zang van Jesse Tabbish en co. doet naast Fleet Foxes ook aan Pink Floyd en Midlake denken.

Na al het pracht die Other Lives ons ruim vijfendertig minuten lang voorschotelde, wordt het geheel beëindigd met het sprookjesachtige en eveneens filmische instrumentaaltje Heading West.

Conclusie: Other Lives heeft op ‘Tamer Animals’ zeker niet simpelweg lopen plagiëren. Eerder verwerkten ze subtiel de invloeden van de groten in hun eigen muzikale universum en hebben daarmee een van de meest adembenemende albums van dit decennium afgeleverd.