Okkervil River - The Stage Names

Jajaguwar

Okkervil River; liefhebbers van Russische literatuur zullen de naam misschien herkennen als een verhaal van Tatyana Tolstaya. Het overgrote deel van de resultaten van enig gegoochel (gegoogle) met die naam op het internet zal echter verwijzen naar een band uit Austin, Texas, die een eigenzinnige vorm van indiepop brengt. Het is precies die groep die met ‘The Stage Names’ verder zijn weg zoekt naar de oceaan van de eeuwige roem. Of wordt het de zee der vergetelheid?

Wie de hoes van het album onder ogen krijgt, voelt misschien al nattigheid: dit is niet het meest happy plaatje. De achtergrondkleuren mogen dan nog zo hun best doen om de boel wat op te fleuren, de ondertoon is eerder triest, roept zelfs bijna om hulp. De muziek is niet altijd even neerslachtig, er staan genoeg liedjes op dit schijfje die je wel met een aangenaam gevoel achterlaten. Toch neigt de meerderheid inderdaad de negatieve kant op.

Opener Our Life Is Not A Movie Or Maybe grijpt u al meteen bij de keel. Of wat denkt u van quotes als “It’s just a life story, so there’s no climax”. Niet meteen een zinsnede waar je je goed van gaat voelen. Maak u dus geen illusies: er is geen happy end. De eenzame gitaar waarmee het album wordt opgestart, krijgt bijval van een snaredrum en lijkt het tegendeel te bewijzen, maar de teksten weerhouden u er met gemak van weg te drijven. De gitaarsolo halverwege het nummer drukt u des te harder met de neus in de modder: stop met dromen, uw leven is helemaal geen film.

Waar de titel van dat eerste nummer nog min of meer de inhoud dekt, is dat niet altijd het geval voor de rest van het album. Savannah Smiles is bijvoorbeeld zo’n titel die je volledig op het verkeerde been zet. Iedere luisteraar gaat op zoek naar zijn eigen afwerking van de ruwbouw die Okkervil River hem aanreikt. De eenvoudige akoestische gitaar (de enige muzikale ondersteuning van dit nummer) zorgt ervoor dat je niet gaat dansen, maar volledig geconcentreerd blijft op de teksten.

Afsluiter John Allyn Smith Sails is een eerbetoon aan de Amerikaans dichter John Berryman, die zijn dood tegemoet vloog vanaf de Washington Avenue-brug. De bewondering die van de tekst uitstraalt, wordt nog onderstreept door de muziek. Met name de haast onopvallende blazers maken van dit nummer een hoogtepunt. Het nummer gaat naadloos over in Sloop John B - u wellicht bekend (zoniet moet u er dringend naar op zoek gaan) van The Beach Boys, maar oorspronkelijk een traditional – en laat u achter met een krop in de keel. Muziek zoals muziek moet zijn: emotioneel en doorleefd.

Muzikaal is er voor elk wat wils. Er is de akoestische ballade (Savannah Smiles) of de stevige rocker (Unless It’s Kicks), de motown-pastiche (A Hand To Take Hold Of The Scene) of de tranentrekker (Title Track). Alles wordt met dezelfde bezieling gespeeld en gezongen met de uiterst herkenbare stem van Will Sheff. Het mag nog zo deprimerend klinken, op één of andere manier wordt je humeur er toch beter van.

Het modderig riviertje dat Okkervil River in 1999 was, is met dit nummer aan het uitgroeien tot een krachtige stroom die u meevoert op zijn golven. Langs de waterkant kan je uren zitten en staren naar het water dat steeds opnieuw van structuur verandert. Om kort te zijn: een meesterlijke plaat.