Oaktree - Dust

PIAS

Herinnert u zich Oaktree nog, de band die componist, producer en multi-instrumentalist Adriaan De Roover rond zich verzamelde? De band ook, die op de meest recente editie van de Red Bull Elektropedia Awards het brons mee naar huis nam voor de Oaktree remix van Princess van Oscar And The Wolf? Datzelfde Oaktree presenteert nu ‘Dust’, een nieuwe ep die een nieuwe fase inluidt voor de band na debuut-ep 'Chapters' (uit 2014) en het album 'Amalgation' (2015, in duo met Avondlicht).

Het elektronicacollectief is bezig aan een stevige, gestage groei en dat laat zich ook horen op die nieuwe, door Matt Colson gemasterde ep. Zeven nagelnieuwe nummers zijn erop te vinden, waaronder een samenwerking met Pieter Nooten.

De plaat opent met Late Bloomer, die een behoorlijk donkere, obscure feel nalaat. We horen overduidelijk een zeer getalenteerde producer aan het werk, maar de verwachte betovering blijft helaas wat achterwege. Is het omdat het nummer zich maar bijzonder traag bloot geeft? Pas na enkele minuten komt er wat schot in de zaak: een pianomelodietje breekt de boel open en we horen op de achtergrond knap verwerkte sounds (viool, trompet?).

Calm On The Surface baadt in een zeer koele, laidback sfeer. Gaandeweg hoor je speelse, gemanipuleerde beats waardoor het geheel aan een zonovergoten en van tropische cocktails voorzien moment doet denken. Toch bevat het nummer een onderhuidse onrust waardoor het vast ook in de clubs op een feestje uitdraait.

Er is voldoende variatie voorhanden, zoals blijkt uit A Little Tenderness. Heel zacht en verleidelijk zorgt Oaktree hier wel voor magie. Goed ook dat De Roover & co de nummers initieel niet langer dan nodig rekken en zich tot de essentie houden. Het zijn bijzonder knappe nummers van een geluidswizard met als enige nadeel dat het allemaal wat statisch overkomt.

Hoogtepunt is de Encounter met Pieter Van Nooten, vooral omdat hier heel goed verklankt wordt dat Oaktree allereerst een bijzonder live gebeuren is waarbij ruimte is voor samenwerkingen. Hier horen we dus vooral zeven minuten magie in het kwadraat.

Ook Things Of Glass gedijt best in avondlijke clubsferen en is de ideale voorbode voor een stevige nacht uit. Toch kan het nummer helaas niet de hele, zes minuten durende rit blijven boeien. Veel strakker, ook van sound, is het erg aardige Unsettle. En ook afsluiter And Leave Me Alone is behoorlijk de moeite om te beluisteren, dankzij de streepjes flamencogitaar.

Oaktree verblijdt ons met een nieuwe, behoorlijk goede ep. Een nieuwe stap in een carrière waarvan we vermoeden dat die zeker nog in een gunstige richting zal evolueren.