Nothing - Dance On The Blacktop

Relapse Records

Het is ook altijd hetzelfde. Dan maak je een sterke plaat, die van alle kanten op goede commentaar kan rekenen en dan moet je daar uiteraard ook zelf tegenop boksen. Of Nothing daar met 'DanceOn The Blacktop' in geslaagd is, vraagt u?

 

Met de titel kan je alvast alle kanten uit. De Urban Dictionary heeft het over steken of gestoken worden, vaak gebruikt in gevangeniscontext, iets waarmee frontman en voornaamste songschrijver van Nothing, Dominic Palermo, ongetwijfeld zal te maken hebben gehad, zij het misschien niet in de eerste persoon. Maar zelf ziet hij het anders: “I've learned to bask in the absurdity of it all– in the chaos. There’s beauty in the confusion if you can learn to hold its hand.” Zoals de muziek van deze band dus, die dan – ook nu weer – in schril contrast staat met de teksten.

Maar voor u weer zo'n topper verwacht als 'Tired Of Tomorrow', moeten wij toch uw enthousiasme enigszins temperen. Want 'Dance On The Blacktop' heeft niet de kwaliteit, die die vorige plaat zo uitstraalde. Om meteen maar de vinger op de wonde te leggen: deze plaat is gewoon eentoniger. Misschien dat mettertijd de schoonheid wel nog meer kleur gaat krijgen, maar op dit ogenblik overheerst de zwart(gallig)heid.

Of wat moet je anders van titels als opener Zero Day maken? Lyrics als “Everything / Starts the same / Infinity /Oblivion”, liegen er alvast niet om. En de muziek? Die neigt meer naar pure shoegaze en is minder afwisselend dan op de vorige plaat. Misschien willen Palermo en zijn ploeg daarmee de eentonigheid van het leven net benadrukken, maar dan nog.

Bij You Wind Me Up is het moeilijk om onder de invloed van The Jesus And Mary Chain uit te komen. Deze zou zo op 'Psychocandy' – toegegeven, niet mis als referentie – kunnen; alleen is het misschien net iets te duidelijk. Niet dat het allemaal niet kwalitatief genoeg is. Geef het enkele draaibeurten en je leert songs als Us/We/Are echt wel kennen en smaken.

Het is wachten tot de laatste songs voor wij echt overstag gaan. The Carpenter's Son is doom-verwante schoonheid, waarbij je heerlijk kan wegdromen. En (HOPE) Is Just Another Word With A Hole In It giert door de bochten zoals vanouds.

Los van het voorgaande werk geven we desondanks toe dat ook dit een goede plaat is, waarin je je als shoegaze-liefhebber kan verliezen. Het is enkel als je hem tegen het licht van eerdere platen houdt, dat 'Dance On The Blacktop' lichter uitvalt. Maar dat kan aan ons liggen. Wij kunnen ons alvast levendig voorstellen dat wie deze plaat als eerste te horen krijgt, hiervoor valt.

Misschien zoeken we spijkers op laag water en zal dit uiteindelijk worden opgewaardeerd, maar tot zolang houden wij het bij: “Een goede, maar niet de beste”.