Nothing - Tired Of Tomorrow
Relapse Records
Je zou denken dat je met één plaat toch alle miserie van je af moet kunnen schrijven. Niet dus. Tenminste, voor Dominic Palermo, drijvende kracht achter Nothing, geldt dat niet.
Hij heeft ook de nodige ellende over zich heen gegoten gekregen. Een deel daarvan had hij waarschijnlijk aan zichzelf te danken. Iets dat hij ook wel beseft. Je noemt de plaat van je band toch niet toevallig ‘Guilty Of Everything’. Maar na die vorige plaat zijn daar nog een paar tegenslagen aan toegevoegd. En van alle dood en verderf word je dan algauw ‘Tired Of Tomorrow’.
“Watch out for those / Who dare to say / That everything / Will be ok”, zingt Palermo in single Vertigo Flowers en onderstreept dat met de meest aanstekelijke shoegaze van de laatste jaren. Niet al te vaak hebben wij de neiging om naar de luchtgitaar te grijpen. Maar deze ode aan de depressivo ’s slaagt daar glansrijk in. Messcherpe riffs, fluwelen zang en een nummer dat je niet de kans geeft om ook maar even op adem te komen. En na twee minuten schuift de toon dan ook nog eens op richting doom: “They’re coming for me…”.
Met Curse Of The Sun en Eaten By Worms wordt verder toegegeven aan de liefhebbers van het meer stevige werk. Beide songs sluiten mooi aan bij de eerder al geroemde single. En hoewel het genre dat op het eerste gezicht niet toelaat, bevat het eigenlijk toch voldoende mogelijkheden tot afwisseling. Dat deden andere groepen hen al voor en dat doet Nothing ook met deze plaat, die waarschijnlijk op dat vlak beter scoort dan het debuut. Zo is Fever Queen een nummer van het type "sluipend virus".
Je zou hen kunnen verwijten dat het niet de meest originele muziek is, maar toch weten zij de tegenstelling tussen rauwe gitaren en zoete stemmen op een manier te brengen die toch op één of andere manier blijft kleven. In The Dead Are Dumb zijn die gitaren, ondanks het slome tempo nog nadrukkelijk aanwezig. In Nineteen Ninety Heaven worden ze teruggedrongen en komt de stem het best uit de verf, ook al is daar dan nog weinig van te verstaan. Alsof Palermo, zoals dat bij een shoegazeband hoort, in zichzelf staat te mompelen. Maar het effect is er wel.
Iets minder enthousiast zijn we dan weer over Our Plague, waar het lijkt of de band de beste pijlen verschoten heeft. Pas naar het einde van de song zijn er nog een paar prikkels die proberen de song nieuwe leven in te blazen, maar dan blijkt het kalf al verdronken. Mooi, maar iets te veel aan Foo Fighters refererend, is afsluiter en titelsong Tired Of Tomorrow, die enkel piano en (elektronische?) strijkers als muzikale ondersteuning heeft. Ongetwijfeld potentieel populair bij liefjes, maar niet echt potten brekend wat ons betreft.
Er staan uiteindelijk een aantal erg geslaagde songs op de tweede plaat van Nothing. Songs, die het potentieel hebben om een concert te dragen. Combineer dat met het beste van de eerste plaat en je hebt een potentiële topsetlist. Nu alleen nog langskomen, jongens.