Nine Inch Nails - The Slip
The Null Corporation
Trent Reznors Nine Inch Nails blijft een vreemde eend in de bijt. Na het prachtige 'Year Zero' en ditto doortocht in de AB en op Pukkelpop kwam de ene release na de andere op ons af. Recentelijk maakte Trent het de fans nog net iets moeilijker door de release van 'GHOST I-IV', een dubbelcd met zesendertig instrumentele tracks. Voor de release nog maar de tijd had gekregen om goed en wel te verteren, sloeg Trent wéér toe en plaatste hij het integrale nieuwe NINalbum 'The Slip' op zijn webstek. Geen betalingsmogelijkheden dit keer, enkel gratis. Als Nine Inch Nailsfan moet je soms overuren kloppen.
'The Slip' is dus de achtste officiële NINrelease en telt tien nieuwe nummers. Met een palmares als dat van Trent Reznor liggen de verwachtingen natuurlijk verschrikkelijk hoog, en meestal lost Trent die ook probleemloos in.
De analoge synths die meer en meer als gitaren behandeld worden, zijn sinds 'With teeth' zowat Trents handelsmerk geworden. Dat is ook op 1,000,000 het geval: een eenvoudige gitaarriff draagt het hele nummer, ware het niet dat de riffs door synthesizers, en de achtergrondgeluiden door de gitarist van dienst gespeeld worden. Het nummer had zo op 'With teeth' of 'Year zero' kunnen staan.
Wie slaat moet ook kunnen zalven, of in Nine Inch Nails' geval, dansen. Een sterke kant van Reznor was altijd al zijn uiterst dansbare grooves die het machinale geweld afwisselen. Discipline heeft zo'n onweerstaanbare groove. Het dromerige pianootje op de achtergrond is ook een van de kleine NINelementjes die steeds weer terugkeren.
Waar Discipline als gratis download al op de NINwebstek was verschenen stond het nummer Echoplex op de Facebooksite. NINfans moeten verdraaid goeie surfers zijn: als je weet waar te zoeken kan je de volledige NINdvds zomaar van het net plukken, wat volgens insiders het gevolg was van een serieuze ruzie tussen Trent en zijn platenmaatschappij.
Lights in the sky is verrassend intiem. Louter stem en piano krijgen bij Reznor altijd een hypnotiserend effect. Wie er op Pukkelpop bij was enkele jaren geleden weet dat de man daar hetzelfde presteerde en bijna de hele wei stil kreeg. Dergelijke emoties zo eenvoudig overbrengen is weinigen gegeven. Het nummer gaat naadloos over in Corona Radiata waarin de echo van de piano transformeert tot een van Reznors insectensoundscapes voorzien van synthesizerfilters. De dreiging bouwt langzaam op tot we in een grotesque mars terechtkomen. Je ziet de hamers uit Pink Floyd haast voorbij marcheren.
Trent weet perfect hoe een Nine Inch Nailsplaat te maken en heeft dat concept al meer dan één keer uitgediept. Soms levert dat geniale albums en verrassende wendingen op, soms niet meer dan een fantastisch uitgevoerde stijlboefening. 'The Slip' laat in dat opzicht dan ook geen nieuwe wending horen maar bevestigt de kwaliteit van NIN nog maar eens. Geen onmisbaar kleinood, maar een mooi tussendoortje. Er zijn bands die over heel hun carrière nog niet een plaat afleveren die zo goed gemaakt is als 'The Slip'. Dat dit niet Trents grootste meesterwerk is mag slechts een detail zijn. De reguliere cd komt eind juli in de winkel. Tot dan en tot ver daarna kan je hem ook gewoon van de site plukken. Waarvoor nog maar eens respect!