Nikki Lane - Denim & Diamonds

New West Records

Even checken of er al iets werd geschreven over een artiest op deze website. Het is een standaardprocedure geworden. Tot onze verwondering ontdekten we dat Nikki Lane wel degelijk al aan bod was gekomen. Tijd voor een hernieuwde kennismaking dus.

In 2017 hield Nikki Lane het voor bekeken. Dat wil zeggen: na 'Highway Queen' had ze even genoeg van de routine van platen opnemen, touren, repeat. Maar kriebelen deed het nog steeds. En in een kast stapelden de liedjes – of toch de notities daarvoor - zich klaarblijkelijk op. Een zekere Josh Homme, u ongetwijfeld welbekend, overtuigde haar ervan om daarmee opnieuw de studio in te duiken. En voorwaar: 'Denim & Diamonds' is een prima plaat vol afwisseling geworden, gaande van aanstekelijke rock-'n-roll over soepele popsongs tot zuivere country. Met elk van die genres lijkt deze dame overweg te kunnen.

Homme deed trouwens nog meer. Hij nodigde QOTSA-bandleden Alain Johannes (gitaar - op de plaat wordt hij vermeld onder echte naam Alain Moschulski), Dean Fertita (orgel) en Michael Shuman (bas) uit samen met drummers Matt Helders (Arctic Monkeys) en Carla Azar (Autolux). Zelf bracht Lane vaste steelgitaarspeler Matt Pynn mee, al was het maar om haar op het gemak te stellen.

Dat alles resulteert in een plaat, die ons van bij de eerste noot in de greep heeft. De bas neemt je bij de hand First High binnen. Nikki Lane geeft al meteen toe dat “it's good to be back home again”. En dan moet het refrein nog komen, vallen de gitaren in en ben je helemaal verkocht. Dit kan niet meer misgaan. Dat doet het ook niet. Het titelnummer gaat verder op dezelfde vibe met een onweerstaanbaar refrein, waarin Lane de volle kracht van die typische, lichtnasale stem op je loslaat. Matt Pynn toont hier al de kwaliteiten (op elektrische gitaar weliswaar), maar zal die verderop nog verder uitstallen.

In songs als Faded kan Lane de voorliefde voor idool Loretta Lynn kwijt met opnieuw een sterrenrol voor (deze keer de pedalsteel van) Pynn. Hoewel je hier zou kunnen spreken van een stijlbreuk met de vorige songs, lijken ze toch naadloos in elkaar over te lopen. Producer Homme heeft de schijnbaar onverenigbare (bestaan die eigenlijk nog?) genres mooi in elkaar te passen om toch de continuïteit te behouden. Op die manier blijf je bij de les tot je zonder dat het je is opgevallen plotseling bent aanbeland bij de prachtige, akoestische afsluiter Chimayo, die nog een laatste keer de troef van Nikki Lane's stem uitspeelt.

Het resultaat is een plaat die meerdere keren verrast, hoewel de eenheid quasi-moeiteloos bewaard blijft. Lang niet mis, deze comeback.