Niels And Friends - Planet Niels
Eigen beheer
Het nieuwe jaar valt alweer in de plooi. Onze nieuwjaarresoluties liggen al aan diggelen, maar er zijn nog wat eindejaarsverrassingen die onder de kerstboom ronddwarrelen. Benieuwd wat Secret Santa voor ons achterliet.
Onlangs stelden Niels & Friends de nieuwe plaat ‘Planet Niels’ voor in een uitverkocht Kunstencentrum NONA in Mechelen. Niels & Friends, dat zijn Niels Geerts (gitaar) samen met vrienden Patrick Riguelle (lapsteelgitaar, bluesharp), Harmen Goossens (cello), Bert Embrechts (bas) en Ramses Van den Eede (drums, percussie). Maar de centrale figuur is Niels, de planeet waarrond zijn vrienden/hemellichamen draaien. Niels is anders. Niels heeft een beperking. Dat is alles. Niels is een selfmade gitarist met een groot hart. En dat hart draagt hij op de tong. Maar de zangpartijen laat Niels liever over aan Patrick Riguelle op deze plaat, waarvoor deze ook de productie verzorgde. Het is muziek die Zappaiaans of Beefheartesk aanvoelt, maar die een eigen universum omspant. Elke song begint in het hoofd van Niels en de thema’s zijn uit het leven gegrepen.
Opener Guilty Pleasure begint met een staccato gitaarlick die volgens Niels wat te veel leentjebuur speelde bij Faith van George Michael. Maar geen nood, de song bloeit wondermooi open met onder andere een heerlijk cello-intermezzo van Harmen. De jachtige elektrische gitaar van Niels zet er al meteen vaart in vanaf het eerste nummer. Op Bad Moon wordt de toon ietsje dreigender en de lapsteel van Riguelle neemt ons mee op sleeptouw door het zwoele zompige zuiden van de US of A. Een speelse bluesharp laat niet misverstaan dat er een “bad moon” aan het “risen” is: “Would I know, if you put a spell on me? / Would I love you, 'till kingdom come?” Dat moeten we nog eens even navragen.
Het Zennegat in Mechelen is de plaats waar verschillende waterlopen samen komen: de Zenne komt er samen met de Leuvense Vaart, om er vervolgens over te gaan in de Dijle (die wat verderop dan weer samenvloeit met de Nete, om uiteindelijk de Rupel te vormen). Hopelijk kan u als niet-Maneblusser nog volgen. Je kan er wandelen langs schier eindeloze dijken en je laten overdonderen door de woeste waterkracht. Ooit was het een trekpleister voor kunstenaars, muzikanten en andere non-conformistische figuren. Inspirerend is het Zennegat zonder twijfel. Dat doet het ook voor Niels & Friends die op deze plaat drie instrumentale odes aan de plek opdragen, telkens op een ander moment van de dag: Zennegat (Dawn), Zennegat (Dusk) en Zennegat (Night). Voor Circus stapt Patrick als circusdirecteur annex master of ceremonies in de piste waar de andere Friends hun kunsten mogen etaleren. Wie juist de clown of de acrobaat is, daar valt over te twisten. Wel ontwaren we in de piste een verdwaalde Moog die het op een rennen zet.
Handelt Goodbye Sweetie Pie nu over een vergane liefde of toch gewoon over de zoetigheden waarvan Niels wil afkicken? Wie zal het zeggen? Als je het aan Niels zou vragen, krijg je het meest eerlijke antwoord: de notoire zoetekauw moet soms op de tanden bijten, maar zijn suikerinname is de laatste tijd stevig aan het dalen. Liefdesverdriet over zoete zondes van weleer. Voor Who Will Be Me lijkt Niels de Friends ingeruild te hebben voor de Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band. The Beatles nemen de song over met trippy harmonieën en een zweem psychedelica. Maar evengoed horen we er The Posies en Teenage Fanclub in doorschemeren.
Het artwork rond de plaat werd - zoals voor de andere platen van Niels - verzorgd door een andere Friend, kunstenaar en enfant terrible Samuel Vanderveken, broer van tv-figuur Thomas Vanderveken.
‘Planet Niels’ is net wat we nodig hebben in deze druilerige tijden. Muziek die niemand anders maakt. Een vrolijke zonnestraal die de alledaagse grijsheid doorprikt. Waren er maar wat meer mensen als Niels, de wereld zou alvast een betere plek zijn.