Niels & Friends - Planeet Niels schittert aan firmament

Nona Kunstencentrum, 21 december 2024

Het jaar loopt zowat ten einde. En dat jaar willen we in schoonheid afronden in de Gouden Zaal van het Kunstencentrum NONA in Mechelen voor de voorstelling van ‘Planet Niels’, het alweer vierde album van Niels & Friends. Het bordje “Uitverkocht” mocht bovengehaald worden voor deze hartverwarmende avond.

 

De hoofdrolspeler in Niels & Friends is Niels Geerts. Niels heeft een beperking. En daarmee is alles gezegd. Wie Niels ooit sprak, vergeet zijn naam nooit meer. Zijn warme, open persoonlijkheid palmt je zo in. Doodeerlijk en recht voor de raap, zonder achterliggende agenda. Woorden vanuit het hart rechtstreeks naar de tong. Misschien zouden we beter allemaal een beetje meer “Niels” zijn. Niels is wereldberoemd in Mechelen (en omstreken). Hij is een selfmade gitarist en schrijft zijn nummers heel gevoelsmatig. Hij maakt muziek die niemand anders maakt. Of het zou Frank Zappa of Captain Beefheart moeten zijn. Het enige verschil is dat zij ervoor moeten werken om zo te klinken. Bij Niels stroomt het er gewoon uit. En zo creëert hij een eigen muzikaal universum.

In Kunstencentrum NONA kregen we een voorsmaakje van de nieuwe plaat ‘Planet Niels’. De titel kwam er op voorspraak van Patrick Riguelle, die Niels ziet als de planeet waarrond de andere hemellichamen, zijnde de “Friends”, cirkelen. De vrienden in deze zijn, zowel op plaat als op het podium, Patrick Riguelle (lapsteelgitaar, bluesharp), Harmen Goossens (cello), Bert Embrechts (bas) en Ramses Van den Eede (drums en percussie). Niels en Patrick spelen al dertien jaar samen en hij is ook de producer van de plaat.

De set werd stevig afgetrapt met wat ook de opener van de plaat is: Guilty Pleasure. Niels gaf nog even mee dat hij een beetje een haat-liefde-verhouding met het nummer heeft. Het lijkt iets te veel op Faith van George Michael. En hij “houdt niet zoveel van George Michael”. Maar door het meer en meer te spelen heeft hij er vrede mee en speelt hij het graag. Opvallend was dat hij meer dan vroeger de elektrische gitaar gebruikte om stevig van jetje te geven. Opvolger Bad Moon heette in het begin eigenlijk Bad Moon Rising, maar om moeilijkheden met John Fogerty te vermijden, werd de titel ingekort.

Goodbye Sweetie Pie gaat over de liefde, maar vooral ook over Niels die van zijn suikerverslaving probeert af te raken. Op een vorig album werd zijn favoriete dessert zelfs met een nummer, White Chocolate Mousse, vereerd. De zoetekauw probeert af te kicken, maar er mag al eens gezondigd worden, nietwaar?. Met Zennegat (Dawn) volgde er een instrumentale ode aan het Zennegat in Mechelen, waar de woeste natuurkracht van het water zijn gang kan gaan. Voor Who Will Be Me werd de akoestische gitaar nog eens bovengehaald voor een Beatlesesk momentje. Een jachtig gitaartje in Is This A Joke jekkerde lekker in het rond en met afsluiter Circus verliet de band de piste en werd het publiek hongerig naar meer achtergelaten.

Toen de band terugkwam, werd er nog eens een “echt bisnummer” gespeeld, een nummer dat ze al eerder speelden vanavond. Een bisnummer zoals het eigenlijk bedoeld is. Guilty Pleasure werd nog eens bovengehaald. En dan zat het er al op. Een korte set om de plaat voor te stellen met de belofte dat de band vlijtig zou repeteren om in de toekomst langere concerten te geven. We houden hen aan hun woord.

Wie de plaat wil kopen kan dat via Niels zelf, want de plaat komt uit in eigen beheer. Je kan ze wel al voorproeven op alle streamingdiensten. U hebt geen enkel geldig excuus om dat niet te doen.