Nick Cave & The Bad Seeds - Live God
Mute Records
Samen met zowat negentig procent van de "Nick Cave-isten" zijn we gestopt met het volgen van de man zijn zielenroerselen en zijn dramatische levensstijl. Wat niet wegneemt dat we net zoals honderd procent van de volgelingen rotsvast blijven geloven in de Australische rockgod en zijn getormenteerde muziek. Want Nick Cave blijft de oppergoeroe die via parmantige liedjes met zijn enorm forse, trillende baritonstem en geniaal gearrangeerde folkaccenten weet te betoveren. Live dan toch, want over de man zijn soms wat lauwe, softe en complexe studioplaten blijven veel gevoelens wat gemengd.
Cave is een livefenomeen en een podiumbeest. In dat licht is het uitbrengen van een dubbele liveplaat een goed plan, temeer omdat het een mooie spiegel vormt van de man zijn lopende 'Wild God'-wereldtournee. Een spiegel met zowel nieuw als oud en vertrouwd werk - dat laatste vanzelfsprekend naar het einde van de show en dus ook van de plaat toe. En toch… alweer een liveplaat? Hadden we ondertussen al geen handvol liveplaten van de zanger en zijn Bad Seeds in volle glorie, en kan dit werk dan opboksen tegen de geniale jarennegentigrockbijbel ‘Live Seeds’ of het ‘Live At The Paradiso’-beeldverslag uit 1992?
Het is wat appelen en citroenen vergelijken. Want Nick Cave is niet meer de dreigende demon van vroeger, al durven we aan die woorden alweer te twijfelen wanneer een grommend Papa Won’t Leave You Henry, een woest en onheilspellend From Her To Eternity of het voor- en nagezongen Tupelo in volle live glorie door de boxen schallen. Al moet een échte demon misschien niet zo vaak zijn publiek mennen met wat overdreven aanwezige “yeah yeah”-volksmennerij. Tussen de achttien (!) songs op deze ‘Live God’ zitten vanzelfsprekend ook wat tragere zielenroerselen, zoals het hartbrekende I Need You – een smeekbede naar de hemel en zijn te vroeg overleden zoon. Sta gerust ook even stil bij het bloedmooie, broze Cinnamon Horses, waarin Cave zijn stem net niet overslaat en de symfonische omkadering je als een warm deken omarmt.
Vanzelfsprekend passeert ook een handvol songs uit de recente ‘Wild God’-plaat, waarvan een stoer White Elephant en de soulvolle titeltrack dankzij het heerlijk snijdende gitaarspel van rechterhand Warren Ellis en de zwoele gospelbackings misschien nog wel het sterkst overeind staan. De slepende pianoballade Joy moet dan weer misschien nog wat rijpen, tenzij je niet bang bent van een rasechte tearjerker. Terwijl het zowel ‘Wild God’ als ‘Live God’ afsluitende, profetische As The Water Covers The Sea wél weer mooi de rockmis afsluit (al komt deze opname niet van hetzelfde concert).
Al bij al is deze ‘Live God’ dus een mooie, hedendaagse weergave van Nick Cave en zijn Bad Seeds in force majeure. Van intens, naar overdonderend en weer terug. En daar heb je verrassend genoeg eens geen Mercy Seat, Weeping of Ship Song voor nodig.
De plaat zuigt je zonder moeite honderd minuten lang mee in een verhaal dat je graag had willen meemaken. Of waar je de neiging om samen met het publiek Red Right Hand te kelen, sterk moet onderdrukken. Tenzij je zelf op 17 november 2024 in de Accor Arena in Parijs aanwezig was natuurlijk.