Nadine Khouri - The Salted Air

One Flash Records

De sterkste woorden worden soms het zachtst uitgesproken. In het geval van Nadine Khouri gaat dat alvast op.

Nadine Khouri was altijd al een beetje een buitenstaander. Als jonge vrouw met roots in Beiroet, maar wonende in Londen, bekeek ze de wereld met grote, verwonderde ogen en pende ze haar overpeinzingen neer in songteksten.

In 2005 was er al het album ‘Cuts From The Inside’ en vijf jaar later bracht Khouri de ep ‘A Song For The City’ uit in samenwerking met Ryan Alfred (Calexico). Daarop zong ze niet alleen, maar speelde ze ook verschillende instrumenten in. Haar warme stem en subtiele muzikale spel werd opgemerkt door John Parish (PJ Harvey/ Eels) die haar prompt uitnodigde om op Baby’s Coming, een song die op de vinylversie van zijn ‘Screenplay’ staat, mee te komen zingen.

Diezelfde John Parish tekent nu voor de productie van ‘The Salted Air’samen met Ali Chant – waarmee hij al eerder samenwerkte. Khouri stelde zelf haar band samen en koos voor bassist Huw Bennett, de Franse drummer Jean-Marc Butty die ook bij PJ Harvey speelde, haar goede vriend J. Allen en gitarist Ruban Byrne. Opmerkelijke gasten zijn Adrian Crowley, violiste Emma Smith, pianist Florian Tanant en Parish zelf.

In de schaars verlichte kelder van de Toybox Studio’s van Parish werd de plaat live opgenomen. Met zoveel volk aanwezig, zou je een overladen, dichtgeplamuurd geluid verwachten, maar niets is minder waar. De veelal meditatieve songs over verlies en verandering zijn spaarzaam en smaakvol gearrangeerd en maken de plaat tot de ideale zondagmiddagsoundtrack.

Opener Thru You I Awaken, met licht-oosterse toets is het soort van song dat je meteen de pas doet inhouden en de ogen doet sluiten. Hij start a capella en zwelt dan zachtjes aan met harmonium en strijkers en laat je meezweven. Helaas is de track amper twee minuten lang en, al is de landing zacht, met het op zachte gitaartokkels drijvende, epische I Ran Thru The Dark (On The Beat Of My Heart), toch is het jammer dat de betovering zo snel opgeheven wordt.

De rest van het album riskeert een beetje onopgemerkt voorbij te kabbelen, al is er hier en daar toch een opmerkelijke parel te ontdekken zoals het donkere Broken Star, het met prachtig harpgetokkel versierde titelnummer of Surface Of The Sea waarin Khouri’s zijdeachtige stem klinkt als Stevie Nicks in de meer ingehouden songs.

De verrassing van de plaat zit aan het eind met het soulvolle, gospelachtige Shake It Like a Shaman waarin Khouri alle remmen losgooit en zich enkel door drums en een koortje laat begeleiden. Ook de slottrack, het op Hammond drijvende Catapult is nog het vermelden waard. Het toont nog eens aan wat een intrigerende muzikale verfijning Khouri kan bewerkstelligen.

Nadine Khouri is al een poos bezig. Nooit kon ze een doorbraak forceren. Haar subtiele, smaakvolle sound staat dan ook wat haaks op de huidige maatschappelijke schreeuwerigheid, maar is zeker de moeite van het ontdekken waard.