Nada Surf - Moon Mirror

V2

De grote smile, die nog steeds op ons gezicht staat na de voortreffelijke show in de heerlijk intieme Trix Club (alweer) twee jaar geleden, kunnen jullie natuurlijk niet zien. Maar geloof ons vrij: dit onafscheidelijke New Yorkse kwartet staat met de melodieuze powergitaarsongs hoog in onze must-hear-lijst. De – naar eigen woorden – “bittersweet anthems that begin quietly but explode into soaring harmonies” krijgen ondertussen al tien studioplaten lang concrete vorm. Om maar te zeggen, ‘Moon Mirror’ is met de mooie titel een soort van jubileumwerk.

“American alternative rockband” heeft een soort van harde connotatie met scherp gitaarwerk, harde woorden of de drang om zichzelf te bewijzen met iets complexere structuren. Die eeuwige nasleep op de grungescene of van Phil Spector doordrenkte geluidsmuur-opnametechnieken? Nada Surf mag dan wel roots hebben in de Big Apple, toch klinkt deze band keer op keer erg … Brits. Met finesse, harmonie, geduld en herhaling. Met songs die naar je hart grijpen in plaats van naar de kraag van je T-shirt.

Het is nochtans geen zonnegeur en maneschijn op het weer erg autobiografisch klinkende ‘Moon Mirror’. “I’m tired of living in this second skin”, opent Matthew Caws met die hoge ideale-schoonzoon-stem heel duidelijk deze tiende plaat. En even later: “I want to be the one you want me to be”. Niet meteen een teken van zelfzekerheid dus, ook al doet hij dat, zoals vertrouwd, in een warm bedje van galmende, semi-akoestische gitaar en meerstemmige achtergrondzang. En zelfs meer: op het eerste gehoor komen we niet echt tot nieuwe “evergreens” zoals we er van de band wel een paar kunnen opsommen. (hoewel de krachtige liefdesballad Losing en het symfonische, meerstemmige The One You Want wel hun best doen). Nada Surf maakt het de luisteraars dus niet helemaal gemakkelijk op dit album. Niet dat het viertal ooit echt volledige hap-slik-klaar-hitjes maakte natuurlijk.

We zouden het opvallend openhartige ‘Moon Mirror’ dus als een groeiplaat willen omschrijven. En dat niet zozeer omdat Nada Surf halfweg de schijf iets grimmiger aan de gitaren gaat plukken, maar wel omdat je goede whisky ook moet laten rijpen en tijd, zin en een open geest moet gunnen. Dan krijg je een album waarin de subtiele gelaagdheid en de intrinsieke schoonheid van elk van de elf softrocksongs meer en meer naar de oppervlakte komen. Een plaat die geen superlatieven behoeft, maar wel een knap nieuw hoofdstuk toevoegt aan een al fantastisch en zwaar onderschat oeuvre. En met het wondermooie New Propeller een eigen Everybody Hurts (R.E.M.) of het-komt-allemaal-wel-in-orde-ballade scoren, ook al lijken de hectische veranderingen in de moderne tijden ons compleet te overrompelen.

Gefeliciteerd met jullie tiende kindje, heren. We gaan hem even hard koesteren als alle voorgangers.