Mudhoney - Plastic Eternity
Sub Pop Records
We zochten het even voor je op. Mudhoney en label Sub Pop, de vaandeldragers van de Seattle-grunge, vieren de vijfendertigste verjaardag. En dat doen Mark Arm, Steve Turner en twee wisselende kompanen in stijl. Met een elfde studioplaat die het middelmatige karakter van de voorgangers moeiteloos moet overklassen en waar de band schuurt en rockt alsof het nog steeds het begin van de golden nineties is.
Oh ja, en humor. Daar zijn deze grote Pearl Jam- en Nirvana-voorbeelden nooit vies van geweest. Ditmaal met titels als Flush The Fascists, Cascade Of Crap of Tom Herman’s Hermits (als eerbetoon aan de Pere Ubu-gitarist Tom Herman), maar zeker ook met een welgemikte middelvinger richting consumptiemaatschappij en plastic-ecoterrorisme.
Scherp en vrolijk dus: de twee grote troeven van Mudhoney, dat op ‘Plastic Eternity’ ook duidelijk producer Johnny Sangster als vijfde bandlid omarmt. Eentje die over bitsige postpunkopener Souvenir Of My Trip een vleug psychedelische synthesizer en wah-wah-gitaarwerk uitsmeert. Of die een profetische, dreigende song als Almost Everything met die onheilspellende gedaanteverandering integraal uit de pen zuigt en zo een eigen plek op dit album claimt. Kwestie van meteen de geveinsde alwetendheid van het mensdom de prullenmand in te kieperen.
Om maar te zeggen dat de humor toch meer en meer ondergeschikt is geworden aan de scherpe pen doorheen de decennia van deze grungelegende. En dat het stampende “flush them fascists down” met bluesy gitaargesoleer eerder klinkt als een trap in je kruis dan als een lolbroekig woordspelletje.
Hoe dan ook, wat ons betreft maakt Mudhoney de belofte om de alweer vijf jaar oude voorganger te overstijgen meer dan waar. Bij momenten beland je in de f*ck you-rockattitude van pakweg The Stooges. Andere momenten druipt Mark Arm van het sarcasme en de dreiging en krijg je een soort van Television-feeling te verwerken. Een dreiging die in een grimmig Severed Dreams In The Sleeper Cell met die hardnekkige gitaarriff en scherpe drums door de band trouwens heerlijk beklemtoond wordt. Knaller van een track, zeker te checken.
Zo bevat deze plaat in feite nauwelijks een minder moment, al lijken een paar drie-minuten-punkrockers aan het begin van de B-kant misschien iets minder essentieel. Maar als Iggy Pop dan helemaal ten tonele lijkt te verschijnen in de soundalike afsluiter Little Dogs, zijn we natuurlijk honderd procent verkocht.
Gefeliciteerd met het “plastieken” jubileum, heren! Of liever toch niet…