Mudhoney - Digital Garbage
Sub Pop Records
Mudhoney betekent "Seattle, grunge, pré-Nirvana, SubPop, nineties,..." maar betekent ook “nog steeds relevant”. Om maar even te zeggen dat de tiende studioplaat van de band met de nodige scherpte en gitaarherrie recht in het kruis mikt. Waar het Amerika (en de wereld in het algemeen) van vandaag redenen genoeg geeft voor een stevige portie rock-’n-roll-gedreven maatschappijkritiek, steekt het combo van Mark Arm de vlag in de lucht tegen wat de band zelf omkadert als “digitale rotzooi en vervuiling”.
“Fighting noise with noise”, zoiets dus. Wetende dat de wat rauwe garagenoise van Mudhoney een pak aangenamer overkomt dan de shitzooi aan digitale afleidingssystemen die de mensheid afstompen. De band zet op oude en vertrouwde wijze de aanval in. Met pittige drums, knallende gitaarriffs (eeuwige dank, Steve Turner) en een Ramones- annex Stooges-achtige punkrockattitude.
“I think I’m under a nerve attack”, aldus de vuilbekkende Arm in het openingsnummer van deze plaat. Traag en expliciet tegenover hoog scherend, bluesy gitaarwerk en een hoekig bas-drums-kader; om nog geen drie minuten later over te gaan tot een uptempo middenvinger met “robots and aliens stealing our job”. Traag versus snel, gezongen versus scanderend (of iets daartussenin), maar met de pedaal stevig op het gas. Dat doet Mudhoney nog steeds. Ongegeneerd en zonder verrassingen. ‘Digital Garbage’ gaat erin als koek, maar biedt ook niet veel meer dan de verwennerij die de oudere rockgeneratie nog steeds overeind houdt.
Dat is natuurlijk tegelijkertijd de grote kracht waar de band op kan blijven teren. De rauwe agressie en analoge doe-het-zelf-spirit waarmee het digitale tijdperk wordt bestreden, blaakt van het karakter en energie. Die f*ck off-houding die tegelijkertijd verhindert dat de band ooit echt zal doorbreken. Alsof het ertoe doet. Dit gaat niet enkel over de muziek, maar over livepower, de schuiven opentrekken en uit je dak gaan. Dit gaat over de boodschap die veel meer is dan het muzikale kostuum waarin ze verpakt zit. Over de idiotie van kids die hun eigen zelfmoord op Instagram faken om meer hits te krijgen, over “sociale” media die polarisatie van religieuze groeperingen in de hand werken, over fake news en het faken van fake news. Vol sarcasme en muzikale spot.
Slechts een zeldzame keer gaat de band écht dreigen. De atypische Mudhoneysong Night And Fog begint erg traag en grimmig, met een Arm die nooit eerder zo onheilspellend klonk en klimt langzaam op tot stevig overdonderende noise. Maar verder bewijst dit combo nog maar eens dat het hart van grunge, in tegenstelling tot wat velen beweren, nog steeds flink klopt. En nu maakt u dat u uw computer uit zet en naar buiten gaat!