Mr Paul & The Lowriders - Unguarded Thoughts
Dungeon Tapes
Elke rechtgeaarde muziekliefhebber in de noordelijke helft van ons koninkrijkje heeft wel iets van Monsieur (Mr) Paul aka Lange Polle of, zoals in de geboorteregisters genoteerd, Paul Van Bruystegem in de platenkast staan. Tot voor kort was hij bassist bij Triggerfinger, maar daarvoor speelde hij ook gitaar bij Big Bill, The Wolf Banes, Beverly Jo Scott, The Popgun en Neeka. Tel daarbij het productiewerk voor Guy Swinnen, Psycho 44 en The DeVilles en dan weet je dat je niet al te diep in je platencollectie moet duiken om iets terug te vinden met zijn naam in kleine lettertjes op de hoes.
Onlangs zwaaide hij de bloedbroeders bij Triggerfinger uit op de twee uitverkochte afscheidsconcerten in Brussel. Voortaan geen strak maatpak noch powerrock meer voor Nonkel Paul. De Leuvenaar houdt van veel muziekjes en wil later geen spijt hebben van gemiste kansen. In de eigen speeltuin wil Mr Paul de overvloed aan invloeden, die hij in de loop der jaren in de broekzak verzamelde, met ons delen. In de tijd tussen zijn dertiende levensjaar, toen hij besloot met school te stoppen en beroepsmuzikant te worden, tot vandaag de dag, zijn er dat te veel om op te noemen.
Eén en ander was al te horen in 2016 op eerste soloplaat ‘Lowrider’ die omschreven werd als “a soundtrack for endless highways, black holes and a crippling sense of alienation”. Vandaag is er opvolger 'Unguarded Thoughts', die al die verzamelde invloeden tracht te verbinden. Die zoektocht begon al in 2019 en kreeg een vervolg tijdens de corona-lockdowns met sessies met een keur aan topmuzikanten, zoals daar zijn Stoy Stoffelen, David Poltrock, Jan Hautekiet, Sam Vloemans en Pascale Michiels, om er maar enkele te noemen.
Drummaatje Mario Goossens werd eveneens aan het werk gezet samen met “Mister Über Cool” en gouden strot van Triggerfinger, Ruben Block, die één van de gastzangers is op opener Eight Miles High , een cover van The Byrds. In de nadagen van deze indian summer, waarin we ons momenteel nog kapotzweten, wanen we ons zowaar in de heuvels van Laurel Canyon (California, USA). In de sixties en seventies van vorige eeuw kon je daar bij de bakker zomaar Joni Mitchell, The Eagles, Linda Ronstadt, Crosby, Stills of Nash tegen het vege lijf lopen. En als het al wat gekker mocht zijn, dan kon je ten huize Frank Zappa of Alice Cooper terecht.
De mellow Californiastijl waait doorheen de bewerking van de klassieker, waar voornoemde David Crosby aan meeschreef. De machtige, zo wat vierenhalve minuut durende intro heeft dezelfde spanningsboog als de natuurkracht die Riders On The Storm van die andere buren in Laurel Canyon, The Doors, neerzette. Alleen breekt hier een heerlijke saxofoon de hemel en de song open. De storm gaat dan ook maar pas na bijna acht minuten liggen.
En als je toch maar uit je buren te kiezen hebt, waarom dan niet de Vlaamse Joni Mitchell achter de microfoon plaats laten nemen. Neeka is voor Mr Paul dan ook geen onbekende. Breng haar dan samen met de tattoo-artiest uit Dessel, die ook muzikaal geen maagd meer is, en je krijgt Shimmer And Shine. Het is een ietwat onderkoeld duet tussen Ilse Goovaerts en Thijs Vanneste, dat halverwege ook weer opengereten wordt door die hemelse saxofoon. De hemel is weer helemaal opgeklaard.
In Identical Twins krijgen de distorted vocals van Alain Louie, muzikale duizendpoot uit Leuven, gezelschap van een trits gitaren die volop de sixties belichamen. En dat gevoel sluipt ook lekker verder in Waiting For The Dragon met een mellow Latin rockbeat waar ook Carlos Santana een patent op had. “Oye cómo va”, wat ons betreft.
Maar dan is het tijd voor “ze blues” en bevinden we ons plots iets noordelijker in een donkere kroeg in de Mississippidelta. Tussen de alligators in de zompige moerassen heersen de voodoogitaren in Cinnamon Blood . My Shangri-La gaat gretig op dat elan verder en neemt ons mee op een reis richting Louisiana, waar de cajun niet enkel Engels en Creools, maar ook de taal van Molière alle eer aan doen. Comme Dans Un Film is een mix van Franse variété uit de fifties en de pianoblues van de betreurde Dr John. Verder blijven we nog wat rondhangen in het zuiden van de US of A met het meeslepende Coconut Tree en het instrumentale (op wat dum-dum-dums na) Evil Dandy. De slidegitaar rules wederom.
Éminence grise van de Belgische bluesscene Roland van Campenhout mag het orgelpunt plaatsen op dit eclectische plaatje. Hij doet dit met een magistrale interpretatie van Father Death Blues van dichter Allen Ginsberg, boegbeeld van de Beat Generation in de sixties. Psychedelische blues of bluesy psychedelica? We zijn er nog niet uit. U mag het ons altijd laten weten via een gele briefkaart.
Wie dit alles graag in levende lijve wil checken, hoeft zelfs niet te lang te wachten. Op 13 oktober staan Mr Paul & The Lowriders in Het Depot in Leuven en twee weekjes later, op 31 oktober, kan je hen checken in de Vooruit in Gent. Niet twijfelen!