Motorpsycho - The Crucible

Stickman Records

The Crucible

Heeft een band als Motorpsycho nog een introductie nodig? De Noorse cultrockers blazen dit jaar dertig kaarsjes uit. En hoe beter te vieren dan met een nieuwe plaat. Een plaat die slechts drie nummers telt en toch veertig minuten en dertig seconden duurt. Dan weet je dat er drie kleppers te beluisteren vallen. Kleppers die ons verweesd achterlaten en knock-out op de grond slaan. Maar nog nooit klonk de pieptoon na een mokerslag zo prachtig.

‘The Crucible’ start met Psychotzar, wat meteen een binnenkomer is om U tegen te zeggen. De track opent zoals je verwacht van een song met dergelijke titel: een riff als een tractormotor en een gong die naar het cliché neigt. De stoner-invloeden maken dat de song heerlijk ramt en er een bepaalde spier in onze nek samenspant op het ritme van de muziek.

Tekstueel lijkt het nummer te gaan over argwaan en angst. Krijgen we een verschuiving van de wereldorde, gaat de maatschappij en bij uitbreiding onze planeet echt naar de Filistijnen? Het zijn vragen waar u op deze plaat zeker geen antwoord op zult vinden, maar Motorpsycho port ons toch even met de stok. “It's not paranoia when it turns out to be true”, is trouwens een fantastische lyric moest u toch beslissen om een tattoo te laten plaatsen.

Nummer twee Lux Aeterna, Latijn voor ‘het eeuwige licht’, lijkt qua muzikale thematiek aan te leunen bij het verloop van een menselijk leven. Zachte akoestische gitaren openen een song die een dikke minuut later opengebeukt wordt door kletterende drums. Het op de achtergrond acterende arrangement doet bij momenten denken aan David Bowie ten tijde van ‘Low’ en ‘Blackstar’. Halfweg slaat de toon helemaal om en worden we meegezogen in een sonische draaikolk van overstuurde gitaren en razende cimbalen. Na de storm lijkt de kalmte waarmee het allemaal begon terug te keren, al sluit het nummer af met nog een laatste stuiptrekking.

Afsluiter van dienst is het twintig minuten durende titelnummer. Na een zenuwslopende stilte van net geen minuut, wordt die doorbroken door een gejaagde gitaar en bijhorende drums. Een band als Motorpsycho kunnen we moeilijk in een hokje plaatsen, maar het eerste segment doet ons bij momenten denken aan een schuimbekkend Dans Dans. The Crucible drijft net als de andere songs op dit album op de hard-zacht-dynamiek, en brengt ons zo voorbij verschillende plaatsen in de rockmuziek. Save the best for last? Een waarheid als een huis!

Zeggen dat Motorpsycho met ‘The Crucible’ een plaat voor de eeuwigheid heeft gemaakt, gaat ons net iets te ver. Maar kunnen zeggen dat onze favoriete Scandinavische gitaarhelden ons nog steeds verbazen, verrassen en verdomd hard laten headbangen is voor ons veel meer waard.

Motorpsycho speelt op 22 mei in Het Depot te Leuven, tickets zijn nog steeds verkrijgbaar. Waar wacht u op?

11 mei 2019
Nick Van Honste