Motorpsycho - Kingdom Of Oblivion
Stickman Records
Opgenomen tijdens de sessies voor 'The All Is One', maar toch ook helemaal anders klinkend. Motorpsycho quoi. En toch...
Dat de aansluiting wordt gemaakt met de voorafgaande trilogie blijkt wel degelijk uit de eerste nummers op de plaat. Opener The Waning Pt1 & 2 jaagt je weer als vanouds vooruit met het soort riff, dat de Noren zo typeert, aangevuld met die heerlijke ritmesectie en de bijna klassieke meerstemmige zang. En natuurlijk hoort daar dan een psychedelisch uitstapje – lees solo – bij. En Motorpsycho zou Motorpsycho niet zijn, als daar rond de vijfde minuut niet aan de boom geschud zou worden en de psychedelica het nummer – Pt 2, snap je – helemaal zou overnemen.
Ook het titelnummer is nog steeds seventiespsychedelica van het hoogste niveau. Voor de liefhebbers is dit weer smullen. Even verderop wordt er met The United Debased opnieuw als vanouds van tempo gewisseld, worden zijstapjes gemaakt en dat alles zonder ook maar ergens de song uit het oog te verliezen, sowieso één van de basiskwaliteiten van deze band. Dit word je toch nooit beu!
Meest opvallende nummer op deze plaat – of net niet? – is ongetwijfeld The Watcher (Featuring The Crimson Eye). Vijf minuten lang enkel bas en (vervormde) stem, aangevuld met wat minimale fantasietjes. Het lijkt allemaal een beetje overbodig en op die manier ook logisch dat deze nummers afvielen voor de trilogie. En Dreamkiller lijkt daar aanvankelijk op door te gaan. Tot na twee minuten toch weer stoom wordt afgeblazen, hoewel toch niet echt het gewone niveau wordt gehaald. Nog zo'n vreemde eend in de bijt is The Hunt dat met de fluiten enigszins middeleeuws aandoet, maar opnieuw niet echt aanspreekt. Ook niet als na drie minuten de spanning wordt opgedreven. De belofte wordt hier namelijk niet ingelost. Een interessant experiment, maar niet meer dan dat.
Met Atet krijgen wij tussendoor alvast flashbacks naar de catalogus van Wishbone Ash, een band die de Noren ook live wel eens durven coveren en die eigenlijk aansluit bij wat zij presteren. Niet helemaal onlogisch dus, maar ook weer niet om van ondersteboven te zijn.
Empire's End neemt de goede draad wel weer op. Niet toevallig weer meer dan acht minuten lang opgebouwd in stevige en zachte periodes en voorzien van een guitige solo. Hetzelfde geldt voor The Transmutation Of Cosmoctopus Lurker, dat wel weer enigszins weet te boeien, maar zonder je uit je schoenen te blazen.
Het lijkt erop dat de titel 'Kingdom Of Oblivion' de lading zowat dekt. Met uitzondering van een paar nummers staat hier weinig op dat aan de vergetelheid zal ontsnappen. Interessant, dat wel, maar enkel voor de echte fan dan, die ook hier wel iets zal kunnen uit puren.