momoyo - Gaps In Time

Eigen beheer

Na een rits singles en een naamloze ep in 2020 heeft de Gentse band vanaf nu ook een heus album onder de lenden.

En die plaat is een feest voor al wie houdt van fijnzinnige, met zorg aangeklede alternatieve popmuziek en tegelijk een soundtrack bij het gevoel van onwezenlijkheid, als het feest voorbij is. Het album verkent immers de versplintering die gepaard gaat met ouder worden, iets wat gevolgen heeft voor elk onderdeel van het lichaam. De nummers zijn dan ook bijna allemaal genoemd naar een lichaamsdeel of een zintuig.

De titel van de plaat verwijst dan weer naar die momenten die buiten de tijd lijken te vallen en je helpen om vanop een afstand naar jezelf te kijken. Elk nummer gaat over een ogenblik, waarop je door de snelheid van het leven breekt en tot volmaakte stilstand komt. Grote thema’s als liefde, lichaam, ziekte, kunst, klimaat, bewijsdrang, teleurstelling en transformatie worden niet geschuwd, maar ook al zijn de teksten bloedserieus en zelfs droevig, toch valt er ook geregeld te dansen, zij het niet te uitbundig.

Mouth, Bones en Hands kregen we al als singles de voorbije maanden. Allemaal bevinden ze zich in de eerste helft van de plaat, maar geopend wordt er met Shut, een erg rustig nummer waarin Frie Mechele nog niet meteen laat horen wat een geweldige zangeres ze is, maar bijna fluisterend zingt over marimbaklanken en de zachte viool van Esther Coorevits, terwijl de bas van Sven Sabbe rustig kabbelt. Na het singles-drieluik volgt met Touch een gelijkaardig ingehouden nummer, maar dit keer overheersen de synths van Jonas Bruyneel die niet alleen motor is van de band, maar ook zelf instond voor de productie.

Heel wat meer dansbaar is Wake dat drijft op een diepe beat en gezegend is met een catchy refrein, ook al gaat het over lichamelijk verval. Hier kon mixer Filip Tanghe (Balthazar, Warhaus) zich vast en zeker eens lekker op uitleven. Verderop komt er met Taste nog zo eentje.

Maar onze persoonlijke favoriet is Heart, een teder nummer waarin Coorevitz de collega’s van het Ma´at Kwartet mee aan boord neemt en Wouter Vercruysse zachtjes trompet komt spelen. En horen we hem even verder niet nog een keer op het “bijna countrynummer” Veins of zijn het hier zachte orgelklanken? Hoe dan ook, dit is nog een mededinger naar “song van de plaat”. Misschien wel omdat er hier een beetje meer licht door de duisternis priemt.

Op 26 oktober wordt dit album voorgesteld in de Charlatan, maar ook hier kan je de band live aan het werk zien:

25/09 Poetik Bazar (Brussel, BE)
03/11 Rich Mix (Londen, UK)
04/11 Mr Wolfs (Bristol, UK)
05/11 The Exchange Art Club (Keighley, UK)
06/11 The Lighthouse (Deal, UK)
19/12 KUUB (Mechelen, BE)
22/12 Cinema Rix (Deurne, BE)
11/02 Glaieuls Paradise (Brussel, BE)