Mitski - The Land Is Inhospitable And So Are We

Dead Oceans

Twee jaar geleden maakte Mitski nog een laatste album zoals contractueel voorzien. Sinds deze zomer slaakten alle fans een zucht van opluchting, want hun favoriete zangeres ging door.

Voor die zucht van opluchting zorgde de single Bug Like An Angel. En drie weken later waanden ze zich helemaal in de zevende hemel met de release van Star / Heaven. Ondertussen is er zelfs een volledig album, het zevende al, en de opvolger dus van ‘Laurel Hell’, het toenmalige orgelpunt aan de carrière van Mitski.

Die plaat klonk bij tijden wel iets te glad en te vol en daar heeft de Amerikaanse dit keer op gelet. Zoveel is duidelijk van bij de eerste beluistering. Vaak klinken de songs wel zwierig en weelderig, als was je naar een plaat van Weyes Blood aan het luisteren, maar toch lijkt de hernieuwde energie, die Mitski Miyawaki vond, haar ook een zekere rust gegeven te hebben. En die gelijkenis met Weyes Blood is ook geen toeval. De orkestrale arrangementen blijken van de hand van Drew Erickson, de man die ook de platen van Father John Misty, Lana Del Reye en Weyes Blood al van grandeur voorzag. In de producersstoel zat opnieuw Patrick Hyland, de man die daar al zit sinds ‘’Bury Me At Make Out Creek’ (2015).

Het land uit de albumtitel slaat wellicht op Amerika en op het land van de liefde. Beide voelen voor Mitski aan als onherbergzame plekken die haar de ene dag vreugde en voldoening brengen en de andere weer teleurstelling en wanhoop. Dit bezingt ze in Buffalo Replaced: "I have a hope and though she's blind with no name / She shits where she's supposed to / feeds herself while I'm away / Sometimes I think it would be easier without her / But I know nothing can hurt me when I see her sleepin' face.”

Niet alleen de hoop, ook de liefde is sterker dan haarzelf. Dat leerden we reeds in Heaven, waarin ze buigt als een wilg voor de liefde die haar in hogere sferen brengt. En ook My Love Mine All Mine is een onversneden ode aan de liefde, wat voor haar een goddelijke gift is. Dat blijkt ook nog eens uit afsluiter I Love Me After You, waarin ze zichzelf tot koning van het onherbergzame land kroont, een metafoor voor herwonnen zelfliefde.

Mitski kan zichzelf nogal eens neerhalen of op zichzelf neerkijken. Dat doet ze ook in het hartverscheurende I Don’t Like My Mind, maar wij blijven van haar houden. De platen blijven interessanter dan het overgrote merendeel dat uitkomt. Er valt zoveel in te ontdekken, zowel op muzikaal als op tekstueel vlak. Hier zijn we weer even zoet mee.

Mitski staat op 16 oktober in TivoliVredenburg, maar al haar shows zijn hopeloos uitverkocht. Wie er niet bij kan zijn, zal geduld moeten uitoefenen en zich warmen aan de plaat.