Minor Victories - Minor Victories

PIAS

Minor Victories is de zoveelste "supergroep". Het project bestaat uit groepsleden van Mogwai (Stuart Braithwaite), Editors (gitarist Justin Lockey) en Slowdive (Rachel Goswell), samen met James Lockey (Hand Held Cine Club). Toch laat deze band de ego's voor wat ze zijn en plaatst ze de muzikaliteit centraal.

Op het einde van een slopende 'The Weight Of Your Love'-tournee met Editors heeft gitarist Justin Lockey energie over en zet hij zijn zinnen op een extreme noise-ep met een delicate, vrouwelijke stem als tegengewicht. Als bij toeval, onder de vorm van gedeeld management, komt hij in contact met Rachel Goswell (Slowdive). Die heeft Slowdive net nieuw leven ingeblazen en ziet een boeiende kruisbestuiving in het project.

Goswell en Lockey werken twee tracks af zonder elkaar ontmoet te hebben. Er kan misschien nog wat gitaar bij, besluiten ze. Goswell stelt Lockey Stuart Braithwaite voor, gezien Slowdive en Mogwai op meerdere festivals een affiche deelden. Een goed idee, zo besluit Lockey. Maar Braithwaite had ook nog wat ideetjes in de schuif liggen. En zo begon het Minor Victories-balletje te rollen. Initieel opgezet als een los ideetje voor een ep, groeit de samenwerking op afstand (agenda's afstemmen blijft behoorlijk lastig in de muziekwereld) uit tot een full album. Met een paar gastbijdragen, o.a. van James (Twilight Sad) en Mark Kozelek (aka Humeurige Mark).

'Minor Victories' kwam grotendeels tot stand via Skype. De betrokken muzikanten konden zo een bijdrage leveren op eigen voorwaarden en zonder enige druk of stress de tijd ervoor nemen. Ideetjes werden continu uitgewisseld, dagelijks was er een stroom aan nieuwe partijen, tekstfragmenten, arrangementen,.. . Zelf hebben de leden het over "the space to add" (Stuart) of "a freedom to be more expressive" (Rachel).

Het aardige aan een dergelijk project is dat deze nieuwe creatie vrij is van ego's. Het gaat niet om de Grote Namen in een Supergroep, maar eerst en vooral om de muziek. Een album maken vrijwel zonder elkaar ontmoet te hebben houdt natuurlijk een erg opwindende en innovatieve aanpak in, al blijft het resultaat helaas vooral binnen de verwachtingen.

Zo draagt opener Give Up The Ghost (lome, kurkdroge drums, prikkeldraadgitaren en Goswells verdomd sexy stem) ontegensprekelijk de signaturen van de moederprojecten Mogwai, Slowdive en in mindere mate Editors. Desalniettemin slaat deze nieuwe superformatie deels nieuwe wegen in: het duidelijk aan Mogwai refererende A Hundred Ropes bijvoorbeeld neigt naar upbeat krautrock, terwijl er rond Breaking My Light een eerder dramatisch-oriëntaals sfeertje hangt. Op die momenten laat Minor Victories zich, met dank aan de erg verleidelijke stem van Rachel Goswell, van zijn sensueelste kant zien.

Scattered Ashes (Song For Richard) is een pittige rocksingle met een memorabele melodie, terwijl Folk Arp zich halfweg het album onverwacht opwerpt als de tearjerker van dienst: heel meeslepend, intiem en dromerig. Cogs start dan weer geëxciteerd as hell uit de startblokken. Grote bombast, maar dat was wellicht ook het beoogde effect; ideaal voor een festivalset. Bovendien zorgt het kwartet ervoor dat het allemaal bijzonder vertrouwd aanvoelt.

For You Always is misschien de meest experimentele song op het album, met dank aan de combinatie van Mark "humeurig mompelen is my middle name" Kozelek en Rachel Goswell. Tekstueel gezien alweer een pareltje, overigens.

En zo belanden we bij het slot. Out To Sea is de eerste song die Justin, die op het album vooral een superviserende rol aanneemt, aan Rachel liet horen. Gaandeweg ontwikkelt die song een zekere grootsheid. Het illustreert goed hoe Minor Victories echt de tijd genomen heeft om het bronmateriaal verder te ontwikkelen.

Het is dan ook niet toevallig achteraan dat de echte hoogtepunten zich bevinden. The Thief bijvoorbeeld is dik zeven minuten pure, onversneden klasse. Sexy, zwoel en dat tegen een zachtjes aanzwellende sound die een zekere explosieve dreiging onder controle tracht te houden. Tot de song naar het einde toe willens nillens uit zijn voegen barst. Briljant arrangement ook. En afsluiter Higher Hopes start dan wel erg traag met een minimalistisch pianomotiefje en bevat een spoken word-intermezzo, maar ontspoort in de beste Sigur Ros-traditie en geeft zo vooral aan dat we het beste van Minor Victories zeker nog niet gehoord hebben.

Minor Victories speelt op 17 juni op het Best Kept Secret festival en op 20 augustus op Pukkelpop.