Midlake - The Courage Of Others

Bella Union

Dat het Midlake niet aan moed ontbreekt, hadden we eerder al ondervonden. Hun optredens waren anders dan andere bands, en de eigengemaakte videoclips waren leuk om zien en  hadden zelfs iets romantisch. Rare titel dus eigenlijk, 'The Courage Of Others'. Zij waren het toch die het lef hadden om een eigenzinnige weg te volgen?

The Courage Of Others



Maar misschien zoeken we er gewoon meer achter dan erachter zit. Laten we het dus gewoon bij dit album houden. Voorganger 'The Trials Of Van Occupanther' heeft hen een solide fanbasis bezorgd. Fans die ongetwijfeld staan te springen om ook dit album in de armen te sluiten.

Ons kon het plaatje evenwel nog niet overtuigen. Want hoewel we volledig kunnen geloven dat de plaat - zoals wordt aangegeven in de bijgeleverde bio - "geïnspireerd is op de soft(ere) rock uit het midden van de jaren zeventig" en we het veelvuldig aanwenden van (dwars)fluit en waarschijnlijk nog heel wat andere eerder onverwachte instrumenten kunnen appreciëren, worden we niet echt overmand door emoties als de plaat weer eens de cd-speler ingaat.

Niet dat dit geen goede muziek zou zijn, het is eerder een gevoel van onverschilligheid dat de overhand neemt. Het blijft allemaal een beetje aan de oppervlakte en mist wat diepgang. Pas bij de intro van The Horn houden we even onze adem in, maar ook dat gevoel waait al snel weer over.

Dat veel zorg werd besteed aan de productie, zal je ons zeker niet horen ontkennen. Er werd nagedacht over deze muziek. Rulers, Ruling All Things klopt als een bus. De stem van Tim Smith in combinatie met de achtergrondzang van de andere leden van de band, de subtiele inbreng van de toetsen, die rustig voortkabbelende gitaar en de puntige drums maken er een nummer van waaraan weinig te verbeteren valt. Het valt ons dan ook moeilijk om onze vinger op de wonde te leggen. Het is gewoon de chemie die lijkt te ontbreken.

Wat ons nog het meest tegen de borst stuit, is het feit dat alle nummers in elkaars verlengde liggen. Dit is dus ongetwijfeld een consistent album, alleen vervaagt het iets te snel tot achtergrondmuziek en worden wij zachtjes in slaap gewiegd, om niet meer te ontwaken vóór In The Ground is afgelopen. Zelfs de verwrongen gitaarsolo in het titelnummer lijkt ons niet wakker te kunnen kussen.

Midlake zal zijn fans hiermee ongetwijfeld niet verliezen, en wij zetten ons alvast schrap voor de pittige commentaren die op deze recensie zullen volgen. Maar het valt te betwijfelen of die ons van mening zullen doen veranderen.

30 januari 2010
Patrick Van Gestel