Metallica - Hardwired... To Self-Destruct
Blackened Recordings
Na jaren van middelmatige en soms zelfs ronduit slechte platen ('Lulu', iemand?) toch nog voor één van de meest geanticipeerde albums van 2016 zorgen, daar moet je Metallica voor heten. Zelf zaten wij niet bepaald op nieuw materiaal van wat ooit één van de grootste metalbands was te wachten, maar toen de nieuwe nummers met mondjesmaat werden vrijgegeven, begon ook onze nieuwsgierigheid te groeien.
Het eerste nieuwe werk, dat we te horen kregen, was de titeltrack en tevens de opener van de dubbelschijf. “We're so fucked / Shit out of luck / Hardwired to self-destruct”, klinkt het in de korte en bij momenten warempel lekker ouderwets aandoende thrasher. Atlas, Rise mag dan wel meer dan dubbel zo lang duren als de voorganger, qua sound gaat het nummer gewoon door. Het melodieuze chorus ligt lekker in het gehoor, net als bij het iets moderner klinkende Moth Into Flame overigens.
Daarna gaat het tempo wat naar beneden. Dream No More laat zich kenmerken door duidelijke stonerinvloeden. Ook Halo On Fire, dat de eerste helft mag afsluiten, schiet niet bepaald flitsend uit de startblokken. Wanneer je denkt dat het nummer aan het doodbloeden is, steekt Kirk dan toch van wal met een heerlijke outrosolo à la Fade To Black.
Aan het begin van de tweede schijf krijgen we met Confusion een kloon van de intro van Am I Evil? te horen. Daarna besluit Lars opnieuw even de eikel uit te hangen. Nummers als ManUnkind en Here Comes Revenge hebben drumpatronen die niet altijd even lekker aanvoelen. Ook qua gitaarsolo krijgen we in de eerste opnieuw wat onaangenaam gewah voorgeschoteld. Op de zangpartijen en riffs valt voor de rest weinig aan te merken.
Het heerlijk groovende Am I Savage? knipoogt speels in de richting van Sad But True. Murder One is met de lauwe verwijzingen naar Aces, Iron Horse en de quote “Born to lose, live to win” dan weer een duidelijke ode aan Lemmy. Wie begint te vrezen dat het vet van de soep is, komt zwaar bedrogen uit wanneer het viertal met afsluiter Spit Out The Bone het absolute hoogtepunt van de laatste vijfentwintig jaar Metallica inzet. James krijst zich de longen uit het lijf, gedragen door een verschroeiende riff. Lars haalt alles uit de kast om mee te kunnen. Riffs volgen elkaar in sneltempo op en ook de gitaarsolo's hebben voor de gelegenheid wat structuur meegekregen.
Is die 'Hardwired...' dan eindelijk een terugkeer naar de goede vorm of eerder een zoveelste ontgoocheling? Feit is dat we al lang niet meer zo blij zijn geweest met nieuw materiaal van Hetfield en co. De Amerikanen hebben duidelijk lessen getrokken. Anno 2015 klinken ze terug heavier dan tijdens hun '(Re)Load'-dagen, ze thrashen meer dan op 'St. Anger' en de productie is stukken beter dan op 'Death Magnetic' het geval was. Als ze dat dan weten te combineren met nummers als Spit Out The Bone, hoort u ons allerminst klagen dat Metallica de roots heeft verloochend en dan zijn ook die paar mindere fillers hen snel vergeven.