Martin Nonstatic - Ligand
Ultimae
De Nederlander Martin Nonstatic wentelt zich lekker in het poeltje multi-dimensionale future ambient muziek waar het label Ultimae voor staat. Waar zijn twee jaar oude ‘Granite’ (en de daaropvolgende live vertolking) inspiratie zocht in rotsen en steenstructuren, blijkt ‘Ligand’ een stuk losser qua cohesie en klankbeleving.
Klinkt het misschien als een cliché te stellen dat Martin Nonstatic de afgelopen jaren niet heeft stilgestaan? Liveshows, remixprojecten, de zoektocht naar nieuwe geluiden en muzikale fantasieën, … het is een klein wonder dat de producer met zo'n gevulde agenda nog kans heeft gezien een plaat vol gedetailleerde, diepgaande en tijdloze muziek samen te stellen.
‘Ligand’ mag dan ook gerust beschouwd worden als een permanente zoektocht naar textuur. Elf heerlijk lang uitgesponnen tracks lang speurt Nonstatic immers tussen geluidscombinaties en effectieve composities: vaak zo los als wat vage schaduwcontouren tegen een grijze achtergrond, maar heel af en toe ook met scherpe aflijning en duidelijke structuur; net zoals de fijne hoesfoto van dit album aangeeft in feite. Geloopte samples, zoemende baspulsen en krakende knisperbeats wisselen elkaar voortdurend af op zoek naar effectieve binding. Meestal vindt die pas tegen het einde van een tot acht minuten durend, auditief verhaal plaats in de vorm van een diep stompende basbeat die wat richting deeptechno knipoogt.
Maar meestal laat de geluidsontwerper de fantasie van de luisteraar de vrije loop en geeft hij de deelnemers aan deze trip bewust erg weinig grip. Zoiets als een permanent aftoetsen van tonen in een wankele balans tussen veel en bitter weinig. En dat vormt een uitdaging, laat dat duidelijk zijn. Een uur voortdurend bewegende, fragmentarische sfeerklanken in 3D-structuren begint wat door te wegen. Ambient voor gevorderden, zeg maar. De paar tussenmomenten, waarin beat en bas elkaar vinden of een vaste melodie toch even grip verschaft, zijn welgekomen.
Maar wie de reis in zijn geheel durft te beleven, wordt hier stevig beloond. In Kepler’s Laws, met zijn permanent zoemende basmelodie, tikkende beats en dubecho’s, vult Martin Nonstatic hoofdtelefoon en gemoed en komt de zoektocht in een mooie climax ten einde. En dan blijkt ook dat achter ‘Ligand’ een groter verhaal zit, een globale evolutie die deze elf tracks overstijgt en waarin de titels van de eerste twee tracks – respectievelijk Innermost Structure en Outermost Structure – net duiden op onze beperkingen om alles te willen structureren en de onmacht daarin te slagen. Nature rules, zeggen we dan.