Marina Allen - Eight Pointed Star

Fire Records

De zomerwarmte wil maar niet komen, maar gelukkig is er wel een nieuw album van Marina Allen en dat straalt een warme gloed uit.

Met het derde album in vier jaar tijd is de zangeres uit Californië erg productief, maar gelukkig lijkt dat geen invloed op de kwaliteit van de platen te hebben. Na debuutplaat ‘Candlepower’ (2021) en opvolger ‘Centrifics’ hebben we haar uitgebreid leren kennen en weten we dus wat te verwachten, maar toch treedt er nog geen gewenning op. Daarvoor put Marina Allen uit te veel vaatjes uit de folk-, pop- en Americanageschiedenis om zo een eigen evenwichtige blend samen te stellen, ditmaal in samenwerking met producer Chris Cohen. Ook de derde plaat werd zo een sprankelend werkstuk van een artieste die ondertussen genoeg zelfvertrouwen heeft om diep te duiken in zowel persoonlijke als universele thema’s gebaseerd op eigen ervaringen uit het verleden.

Dat zelfvertrouwen blijkt vooral uit een song als Swinging Doors. “I eat the meat / I eat the bones”, zingt ze. Het is een metafoor die veganisten doet huiveren, maar wat ze bedoelt, is dat ze een nieuwe uitdaging aangaat en daarbij tot op het bot wil snijden, de kelk tot op de bodem wil ledigen. De levendige poppy song met uptempo beat, gitaar en gestapelde stemlaagjes roept de opwinding van een nieuw begin op en is zeker een hoogtepunt op de plaat. En zoals reeds gesteld bij het debuut beschikt Allen ook nog eens over een stem waarmee ze alle soorten emoties kan overbrengen met een fonkelende helderheid. Zo kan het gebeuren dat je net voor genoemde countryrocker wordt meegenomen naar Red Cloud, Nebraska door een weemoedige Allen die hiermee een deel van de familiegeschiedenis vertelt.

Helemaal mooi wordt het als ze twee ogenschijnlijk tegengestelde emoties in één song samen doet smelten zoals in Love Comes Back. Muzikaal wordt hier het paard opnieuw de sporen gegeven, maar toch gaat de song over de aarzeling om zich volledig over te geven in de liefde. Tussen de twee geliefden gaapt een diepe canyon, maar er is tegelijk een hevig verlangen. Het levert een spannende en tegelijk catchy song op.

Marina Allen heeft duidelijk genoeg getwijfeld in het leven om haar zelfvertrouwen te eren en te vieren in het besef dat het niet evident, misschien zelfs wel broos is. Dat komt ook nog eens naar voren in de afsluiter Between Seasons, waarin ze met de stem de hoogste regionen opzoekt en het uitzingt dat het enige dat ze zeker weet is dat verandering goed kan zijn, maar daarom niet altijd.