Marillion - An Hour Before It's Dark

Ear Music

Eén zwaluw maakt de lente niet. Maar ten huize Marillion heeft de ophokplicht al vele kamers ingepalmd. Houthakkers en ijsvissers werden met pensioen gestuurd. Hun duffelcoats kweken nu mottenballen. Na het meesterwerk ‘FEAR’ (2016) heeft ook ‘An Hour Before It’s Dark’ – de negentiende langspeler – een creatieve energie die uw zonnepaneelinvestering moeiteloos terugbetaalt.

De Britse progrockers weten wat vrij als een vogel betekent. Sinds het contract bij EMI ooit afliep, heeft de band zich nooit meer laten ringeloren door de platenmogols van deze wereld. Als eerste artiesten begonnen ze helemaal op zichzelf. Een cottage industry met een internetleven. Intussen zijn de vijf heren zelf pensioengerechtigd, maar het creatieve vuur wakkerde nooit zo hevig. Het geheim: epics met een moderne sound en een geëngageerd verhaal. Frontman Steve Hogarth heeft er de allure van een toekomstprofeet door gekregen.

Neem nu Be Hard On Yourself. De boodschap dat onze luxe schade aan de planeet toebrengt, komt bij de luisteraar persoonlijk binnen. Maar Hogarth brengt het zo integer dat het argument van goedkope kritiek niet standhoudt. Ook op Reprogram The Gene ziet de zanger een groter gevaar voor onze toekomst in de klimaatcrisis en bevolkingssterfte dan in de COVID-pandemie. Eerste single Murder Machines werd geboren uit de angstaanjagende realiteit dat een omhelzing van je moeder of vader dodelijk kan zijn. Of hoe het coronavirus zich uiteindelijk toch een weg baande doorheen de aders van het album.

Maar waar ‘FEAR’ enkel droefenis en wanhoop uitdrukte, is er op ‘AHBID’ ook plaats voor hoop. The Crow And The Nightingale is Hogarths ode aan muzikale held Leonard Cohen. Sierra Leone is een parabel waarin een man een diamant vindt tussen het afval in de armenwijken. De emotionele ontlading is het grootst in het afsluitende Care. Een hartverwarmend applaus voor al onze verpleegkundigen en dokters, want “The angels in this world are not in the walls of churches.”

Muzikaal is de band weer in grootse vorm. Alles klinkt ook geweldig, liedjes in breedbeeldformaat. Noem het dramatische neo-prog, want zo ver staat het huidige Marillion niet van de Fish-jaren (’81-’88). De boomlange Schotse voorman noemde Marillion veertig jaar geleden al "prog met een attitude", een nieuwe creatieve kracht voor het postpunktijdperk. Hoe werkelijk is deze voorspelling niet geworden?