Marika Hackman - Any Human Friend

Sub Pop Records

Een klein half jaar nadat haar ex (Amber Bain van The Japanese House) haar break-up album uitbracht, komt nu ook Marika Hackman met een nieuw album. Is het haar kijk op de breuk? Wel… gedeeltelijk, maar ook niet helemaal.

Marika Hackman startte als folkie in 2015 en als lief van Amber Bain, maar beide facetten van dat leven zijn ondertussen verleden tijd. Anno 2019 is er terug een single en heeft ze de synth ontdekt. Dat eerste door een scheiding en dat tweede dankzij producer David Wrench, die een mooie verzameling synths bezit. Beide hebben een indruk nagelaten op haar derde album, maar behalve de breuk met Bain en wat dat met haar deed, toont het ook hoe ze voor de spiegel ging staan voor een openhartig zelfonderzoek. Ze geeft zichzelf letterlijk en figuurlijk bloot op deze eerlijke plaat met het hart op de tong en een hand tussen de dijen.

Het begint al met de cover. Daarop staat Hackman in niets meer dan een bommaonderbroek en lelijke beige kousen met een biggetje op de arm. Het is een knipoog naar de foto’s van de Nederlandse fotografe Rineke Dijkstra van vrouwen, die pas bevallen waren. De titel van de plaat verwijst dan weer naar de documentaire ‘The Toddlers That Took On Dementia’, waarin kleuters in interactie gaan met dementerende bejaarden en waarin een meisje zegt hoe leuk het is om vriendschap te sluiten met iemand, ongeacht de leeftijd. Dat raakte Hackman, omdat ze besefte dat kinderen gelijk wie kunnen accepteren zoals ze zijn, terwijl volwassenen vaak zichzelf niet eens meer accepteren. Daarover gaat de plaat dus echt: over het accepteren van de breuk met Bain, maar ook over (zelf-)acceptatie. De beste illustratie daarvan is de zin: “Under patriarchal law, I’m going to die a virgin.” uit Hand Solo, een song die veel verder gaat dan enkel het thema van masturbatie of lesbische seks.

Met All Night eist Hackman het recht op om, net als hetero’s, te spreken over je seksleven. Ze stuurde de songs zelfs naar haar ouders, maar die bleken toch gechoqueerd. Het doet je afvragen wat ze zouden denken van de tekst van Conventional Ride waarin ze zichzelf afvraagt: “I’m close to done with playing the nun while you’re having fun/ Could it be that you need a conventional ride?” Het mag duidelijk zijn: terwijl Bains album lieflijk en teder was, is de plaat van Hackman explicieter en is ook de klank ruwer, maar het is geen shockplaat. Hackman zoekt niet naar goedkoop effect, maar is gewoon ongewoon eerlijk. The One is het portret van een identiteitscrisis na een breuk, Send My Love is een echte break-up song (waarin ze zowel zichzelf als haar ex inbeeldt) en I’m Not Where You Are is, hoewel erg aanstekelijk, een song over het onvermogen lief te hebben en zich in te leven in een ander.

‘Any Human Friend’ is een erg afwisselend album, maar van het tedere, folkie Wanderlust over het funky Come Undone tot de jazzy titeltrack toont het een meedogenloos eerlijke en romantische artieste.