Manu Delago - Environ Me
One Little Indian
Het lijkt wel of ‘s werelds meest bekende handpanspeler en componist Manu Delago nieuwe projecten blijft uitbraken en zichzelf vernieuwen. Remember het fenomenale reisverslag ‘Parasol Peak’, waarbij hij enkele medemuzikanten en hun instrumenten richting Alpentoppen meenam om op ongeziene hoogten te componeren? Of het twee jaar oude, even indrukwekkende ‘Circadian’, waarbij hij muzikaal de verschillende fasen van de slaap benaderde in een soort mantra-trance. Voor album ‘Environ Me’ is de uiterst creatieve muzikant op zoek gegaan naar unieke samples om daar – in combinatie met zijn klankschalen – ritmische constructies uit te filteren.
Wat je dus krijgt, is een auditieve trip van een dozijn songs, waarbij elke track vanuit een ander concept vertrekt: van natuurgeluiden tot vuur-en-water-klanken, van gerecycleerde gebruiksvoorwerpen tot metalen machinerie. En dat geeft een variëteit van drukke, Aphex Twin-achtige ADHD-drilboorbreaks tot dromerige, minimalistische filmambient.
Met name de eerste tracks op dit Manu Delago-artefact gaan uit van een zekere drive en drukte. Soms in een mooie symbiose van klankschalen en elektronica, zoals bij opener Interference: een soort van akoestische breakbeat met reverbsamples die overgaat in pure ritmische drukte. Of het volgende Liquid Hands waarbij de oosterse schaalklanken en enkele watergeluiden op een vlotte housebeat uitmonden in loodzware, industriële drum’n’bass. Een mens zou al sneller voor het onweer gaan schuilen.
De middelste van de twaalf tracks gaan grappig genoeg en al dan niet bewust uit van een soort van Einstürzende Neubauten-achtige reyclage-percussie-elektronica: ritmische experimenten uit bizarre, alledaagse geluidsvoorwerpen als velcroklevers, ratelend fietswiel, een laspost of galmende metaalbuizen die in elkaar worden gepuzzeld tot leuke en gekke constructies. Weliswaar telkens met een vaste melodie of rode draad. Een draad die trouwens niet altijd rond de handpan moet hangen, maar bij ReCycling (say no more!) ook kan cirkelen rond een thema van trompet en harmonica.
Naar het einde toe lijkt ‘Environ Me’ meer en meer uit te doven, is het effect van de overdosis energydrinks duidelijk uitgewerkt en gaat Delago over naar … tja … je kan het al raden bij een titel als FaunaSauna: vogeltjes, “healing” muziek, new age gezweef. Nee, dan liever een stukje neoklassieke strijkers en wegdroomambient met een voorzichtig kraakje (Emberplay). Om maar te zeggen dat het wel lijkt of de overdosis met zware cafeïne geïnjecteerde smartdrinks na een minuut of twintig duidelijk uitgewerkt is.
‘Environ Me’ heeft dus een heerlijk breed gamma aan muzikale mogelijkheden. Noem het een soort van visitekaartje van de richtingen waar Manu Delago nog naartoe zou kunnen gaan. Of een soort van hand reiken naar zowel minimal techno-producers als neoklassieke componisten. Indrukwekkende rijkdom. Maar daardoor helaas wel een tikkeltje rommelig en weinig consistent plaatje. En heel eerlijk? De man ziet er ook een beetje verdwaald uit op de hoes.