Manchester Orchestra - A Black Mile To The Surface

Loma Vista Recordings

Als de beste platen die zijn met een origineel verhaal, dan is ‘A Black Mile To The Surface’ er eentje voor de eeuwigheid.

Het vijfde album van Manchester Orchestra verwijst met de titel immers naar het oude mijnstadje Lead in South Dakota waar nu het DUNE-project loopt. Het zou eerst over twee broers gaan die in het voormalige mijnstadje leefden, maar gaandeweg werd het een plaat over vaderschap en ouder worden. Enkel interessante beelden en metaforen uit het project werden bewaard. Ook wordt er met titels als Lead, SD en ‘A Black Mile To The Surface’ rechtstreeks naar het project verwezen.

Het vorige album ‘Cope’ en zijn intimistische herwerking ‘Hope’ brachten de band in 2015 naar Pukkelpop en lieten zo ook België kennismaken met deze band uit Atlanta. Maar wie dacht de band nu te kennen, zal moeten constateren dat ze voor deze plaat zichzelf opnieuw uitvond samen met John Congleton (Explosions In the Sky) en Catherine Marks (The Killers).

Oorspronkelijk zou de plaat ‘There Is Nothing That I’ve Got When I Die That I Keep’ heten. Die tekstlijn komt voor in het eerste nummer The Maze, een song die begint vanuit het standpunt van frontman Andy Hulls dochtertje en komt in lichtjes aangepaste vorm ook nog eens terug in het intens rockende The Wolf en in slotnummer The Silence. Het toont aan waar de plaat in feite over gaat: wat is er belangrijk in dit leven?

Dat Hull die vraag stelt, is niet verwonderlijk. Zelf had hij een sterk verstoorde relatie met zijn vader die hem ooit mishandelde aan de oren, wat hem pesterijen opleverde. Daarover gaat The Alien. Nu hij zelf vader is, staat hij voor de uitdaging het beter te doen, maar eerst moeten heel wat demonen getemd worden. Luister maar eens naar het indringende The Moth.

Als hij naar zijn dochter kijkt, is dat alvast met heel veel liefde, zo blijkt uit het ongemeen optimistische The Sunshine, één van de minst overladen nummers op het album en een verademing in een plaat die af en toe klinkt alsof Bear’s Den een Muse-album wilde maken.

Met ‘A Black Mile To The Surface’ verliet Manchester Orchestra grotendeels het rechtdoor lopende rockpad en levert de band een groots klinkend, filmisch album af waarop bombast en grote gevoelens niet worden geschuwd, maar dat wel oprecht klinkt. De donkerte waarin de band graag rondwaarde op vorige platen bleef daarbij bewaard, maar de neutrino’s van de zon gaan dwars door alles heen en zo klinkt de band ook optimistischer dan ooit.

Manchester Orchestra komt op 1 november naar de VK.