Mammal Hands - Becoming

Gondwana Records

Afgelopen maand bracht het Britse jazztrio Mammal Hands een nieuwe ep uit genaamd ‘Becoming’. Een jaar na de universeel gelauwerde plaat ‘Shadow Work’ bevat dit kleinood, naar eigen zeggen, de overschotjes van de sessies waaruit het eerder genoemde album voortkwam. Als onze restjes aan de feesttafel van dezelfde kwaliteit zullen zijn als die van Mammal Hands, belooft het een heerlijke eindejaarsperiode worden.

Openen doet ‘Becoming’ met de zeven minuten durende titeltrack die baadt in de typische sfeer waar de band op korte tijd een patent op genomen lijkt te hebben. De song opent met een strak pianomotief, waarna saxofoon en drums invallen. De muziek doet ons meteen terugdenken aan hun optreden op die fantastische zomeravond in het Brusselse warandepark.

Halfweg het nummer verschuiven de spots naar het drumstel. Kletterende cimbalen, ons geschonken door de ongelofelijk strakke drummer Jesse Barret, bouwen langzaam maar zeker op naar een prachtige climax. De song lijkt gedaan wanneer het drietal besluit nog een allerlaatste keer crescendo te gaan, hierbij aangevoerd door Jordan Smart die de longen uit zijn lijf lijkt te blazen, kippenvel. 

Refuge is het beste nummer op de ep en lijkt te thuis te horen op de soundtrack van een film die nog niet gemaakt is. Het is een track die die ons doet verlangen naar koude autoritten in december op donkere verlaten wegen. Het is de kalmte na een sneeuwstorm, waarin piano en sax verstrengeld raken in een innige omhelzing. Bij elke uithaal van Smart valt er een vlokje meer op onze alreeds besneeuwde vooruit. De drums laten het geluid van de ruitenwissers weerklinken terwijl ons zicht steeds beperkter wordt.

Afsluiter Shimmer opent met een onheilspellende piano die recht uit een film noir lijkt te komen. Na een korte aanvaring met de sax van zijn broer, krijgt Nick Smart bijna een track lang de tijd om zijn verbluffend pianospel te etaleren. Het doet ons bijwijlen denken aan enkele grootmeesters uit het klassieke genre. Barret blijft subtiel op de achtergrond, en vult aan waar het moet. 

Na zestien minuten zit deze ep er alweer op en blijven wij achter met een ietwat leeg gevoel. Niet door teleurstellingen of een gebrek aan kwaliteit, maar simpelweg omdat we kwantitatief nog lang niet voldaan zijn. Dit smaakt naar veel meer en dat is er momenteel niet. Laat dat de domper van het moment heten en het verlangen naar de toekomst.